ΟΥΔΕΙΣ ΑΧΑΡΡΙΣΤΟΤΕΡΟΣ ΤΟΥ ΕΥΕΡΓΕΤΗΘΕΝΤΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΑΜΠΟΥΡΗ-ΜΑΣΑΟΥΤΗ (1200X842)

ΟΥΔΕΙΣ ΑΧΑΡΙΣΤΟΤΕΡΟΣ ΤΟΥ ΕΥΕΡΓΕΤΗΘΕΝΤΟΣ

Κανένας δεν είναι πιο αχάριστος από αυτόν που ευεργετήθηκε, μια αρχαία παροιμιώδης έκφραση που δυστυχώς επιβεβαιώνεται θλιβερά καθημερινά σχεδόν. Η «χάρις», δηλαδή η άδολη, οικειοθελής προσφορά στο διπλανό μας, γνωστό ή ξένο, εθεωρείτο ιερή υποχρέωση του αγαθού άνδρα ήδη από την αρχαιότητα.

Η ΕΥΕΡΓΕΣΙΑ
Το ευ εργάζεσθαι, η καλή πράξη προς όφελος του συνανθρώπου σου (εξ ου και η ευεργεσία) συμπεριλαμβανόταν στον κώδικα ηθικής δεοντολογίας του ενάρετου πολίτη. Όπου μπορείς, όταν μπορείς και στα πλαίσια των δυνατοτήτων σου οφείλεις να προσφέρεις στο σύνολο της κοινωνίας μέσα στην οποία ζεις και εργάζεσαι.

Η ΑΝΤΙΧΑΡΗ
Και η προσφορά αυτή αγγίζει το επίπεδο του μεγαλείου όταν απευθύνεται σε ασθενέστερους, επειδή ακριβώς περιορίζεται η πιθανότητα να σου την ανταποδώσουν. Και τούτο γιατί η χάρη, η ευεργεσία δεν πρέπει να έχει ανταποδοτικό χαρακτήρα, δίδυμό της την αντίχαρη.

Η ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ
Το do ut des et facio ut facias (δίνω για να δώσεις και πράττω για να πράξεις) των Λατίνων μικρή απήχηση είχε στην Ελληνική ψυχή. Από το σημείο αυτό όμως, της μη ανταπόδοσης της χάριτος, μέχρι αυτό της αχαριστίας η απόσταση είναι τεράστια.

Η ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ, Η ΥΠΕΡΟΨΙΑ ΚΑΙ Η ΧΑΙΡΕΚΑΚΙΑ ΤΟΥ ΑΧΑΡΙΣΤΟΥ
Ο αχάριστος όχι μόνο δε νοεί να ανταποδώσει το καλό, αλλά με πλήρη αήθεια ούτε καν το αναγνωρίζει. Αυτός είναι ο ορισμός της αχαριστίας στην απλή του έκφραση. Η αλαζονεία και η υπεροψία κυβερνούν τη σκέψη και το λόγο του. Χίλια καλά να κάνεις, λέει ο λαός, ένα να μην κάνεις είναι σαν να μην έκανες κανένα.
Ο τύπος του αχάριστου όχι μόνο δεν αναγνωρίζει τις ευεργεσίες που έχει καρπωθεί, αλλά και όταν βρεθεί σε πλεονεκτική θέση με ευκολία και χαιρέκακη διάθεση πρόθυμα στρέφεται εναντίον του ευεργέτη του. Πρόκειται προφανώς για μια ενδόμυχη ζήλεια, ένα καλοκρυμμένο συναίσθημα φθόνου που κατακάθεται στην ψυχή του και πηγάζει από το γεγονός της συναίσθησης ότι ο ευεργέτης του διαθέτει ηθικό μεγαλείο (αλλιώς δεν θα ήταν ευεργέτης) το οποίο ο ίδιος δεν διαθέτει.

Ο ΦΘΟΝΟΣ
Και ο φθόνος είναι από τα κατώτερα ανθρώπινα συναισθήματα και πρωταρχική αιτία διάσπασης και διάλυσης των κοινωνικών ομάδων. Οικογένειες, φιλίες, όμιλοι, εταιρικοί σχηματισμοί, κοινωνικά μορφώματα κάθε λογής έχουν πέσει «θύματα» φθονερών και ζηλότυπων ανθρώπων.

ΜΟΡΦΕΣ ΑΧΑΡΙΣΤΙΑΣ
Οι μορφές της  αχαριστίας πολλές, όσες και οι εκφάνσεις  της ανθρώπινης ζωής. Ένα απλό καθημερινό παράδειγμα είναι αυτό αχαρίστων μαθητών με τη βαθμολογία. Βάζεις σε έναν αδύναμο μαθητή 10 και θέλει 13. Βάζεις 13 θέλει 16. Βάζεις 16 θέλει 19. Βάζεις 19 θέλει 20. Κι όταν βάλεις 20 «απαιτεί» να μην έχει και κανένας άλλος!!!!…Κάπως έτσι συμβαίνει και στα ευρύτερα κοινωνικά σύνολα, αφού το σχολείο αποτελεί μια μικρογραφία της  εκάστοτε κοινωνίας. Κάνεις τη χάρη σε κάποιον θέλει κι άλλη. Την κάνεις κι αυτή, αυξάνει τις «απαιτήσεις» του πια. Κι όταν κάποια στιγμή αδυνατείς να εκπληρώσεις αυτές τις «απαιτήσεις» δέχεσαι τις βολές και το φαρμάκι σαν να μην έκανες ποτέ τίποτα! Τόσο γρήγορα και τόσο εύκολα ξεστομίζονται τα βέλη, που αναρωτιέσαι για την αντιληπτική σου ικανότητα, που τόσο καιρό δεν «έβλεπες» ποιούς ευεργετούσες!
Πώς είναι δυνατόν ο «προστατευόμενός» σου να είναι τόσο εχθρικός, τόσο ιοβόλος απέναντί σου, να θέλει με τόσο πάθος να σε καταστρέψει, να σε διαβάλει, να σε εξοντώσει σαν να του έχεις κάνει το μεγαλύτερο κακό; Αυτή είναι η αχάριστη ψυχή: μικρή, μοιραία, άβουλη, εμπαθής, εκδικητική, ρηχή, επιφανειακή, ανούσια, ψεύτικη, ένα κομμάτι πηχτό σκοτάδι…

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ
Θα ήθελα τελειώνοντας να αναφέρω μια ιστορία που  μας έλεγε η μητέρα μου όταν ήμασταν μικρά παιδιά ακόμη: Κάποτε ο Χριστός επισκέφτηκε μια φυλακή. Ο πρώτος κρατούμενος είχε κλέψει, αλλά μετανοιωμένος ζήτησε τη συγχώρεση του Κυρίου για το κρίμα του. Και Αυτός με μεγαλοθυμία του την έδωσε.
Το ίδιο και ο δεύτερος, που ήταν μοιχός, και ο τρίτος, που ήταν φονιάς. Σε όλους έδωσε άφεση για τη μετάνοιά τους. Ο τέταρτος Του είπε ότι φέρθηκε αχάριστα στον ευεργέτη του και ζήτησε με τη σειρά του άφεση. Και ο Κύριος απλά τον προσπέρασε…
Αυτή η ιστορία δεν υπάρχει σε επίσημα χριστιανικά  βιβλία. Είναι όμως παραστατικότατη για να καταδείξει την ασχήμια και το μέγεθος του εγκλήματος της αχαριστίας και να διδάξει μικρά παιδιά. Μήπως να την ακούσουμε και οι μεγαλύτεροι;

Αναστασία Καμπούρη-Μασαούτη (THE BEST)

Shares