ΜΑΓΝΗΣΙΑ → Η ΓΗ ΤΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΡΓΟΝΑΥΤΩΝ

Σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία Γενάρχης της περιοχής υπήρξε ο Μάγνης, του Αργου ή του Δία ή γιος του Αιόλου, ο οποίος εγκαταστάθηκε στο Πήλιο. Το Πήλιο ήταν η θερινή κατοικία των Θεών και η πατρίδα των Κενταύρων. Γνωστός Κένταυρος της μυθολογίας ήταν ο Χείρων, ο οποίος μεσολάβησε για την γάμο του Πηλέα με την Θέτιδα που έγινε στο Πήλιο. Κατά την διάρκεια του γάμου και εξαιτίας του μήλου της Εριδος, προκλήθηκε ο Τρωϊκός πόλεμος. 
Κοντά στον Κένταυρο Χείρωνα μαθήτευσε ο Ασκληπιός, πατέρας της ιατρικής, καθώς και ο Αχιλλέας. Από την Μαγνησία ξεκίνησε η Αργοναυτική εκστρατεία, που σχετίζεται ιστορικά με την απαρχή της τεχνικής επεξεργασίας του χρυσού στον Ελλάδικό χώρο..
Στην παρακάτω τοιχογραφία απεικονίζεται ο κένταυρος Χείρωνας, παιδαγωγός του Αχιλλέα, να διδάσκει στον νεαρό ακόμη ήρωα, τη χρήση της λύρας.
Αντιπεριφερειάρχης της Περιφερειακής Ενότητας Μαγνησίας είναι η κ. Αννα Μαρία Παπαδημητρίου.

ΜΑΓΝΗΣΙΑ → ΦΥΣΙΚΟ ΚΑΛΛΟΣ, ΑΣΤΕΙΡΕΥΤΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η Μαγνησία είναι η γη των Κενταύρων και των Αργοναυτών. Η χερσαία Μαγνησία περιλαμβάνει τον Βόλο (μια σύγχρονη πόλη κοιτίδα ιστορίας και πολιτισμού), το Πήλιο (μία δασωμένη περιοχή πράσινη αγκαλιά), τον Αλμυρό (που είναι δυναμική συνέχεια της αρχαίας Αλου), τη Νέα Αγχίαλο (χτισμένη στα θεμέλια των αρχαίων Φθιώτιδων-Θηβών), το Βελεστίνο (η πατρίδα του Ρήγα Φεραίου), το όμορφο ακρογιάλι του Παγασητικού με τους αμπελώνες των εκλεκτών κρασιών, την Πορταριά (ένας τόπος ιδιαίτερου φυσικού κάλλους), το νεολιθικό και το Μυκηναϊκό Διμήνι (αρχαιολογικός τόπος παγκοσμίου ενδιαφέροντος), τη Νέα Ιωνία (ένας τόπος που συνδέεται άμεσα με την Μικρασιατική καταστροφή), τη Σούρπη, τις Νηές.. και άλλους ιστορικούς – μαγευτικούς τόπους, που την καθιστούν έναν προορισμό με πολλές και ξεχωριστές τουριστικές διαδρομές, όλες τις εποχές του χρόνου! 

ΝΗΣΙΩΤΙΚΗ ΜΑΓΝΗΣΙΑ → ΤΑ ΠΟΛΥΤΙΜΑ ΣΜΑΡΑΓΔΙΑ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ
Η Νησιώτικη Μαγνησία (Τα πολύτιμα σμαράγδια του Αιγαίου) οι Βόρειες Σποράδες, αποτελείται από τη Σκιάθο, τη Σκόπελο και την Αλόννησο με τις μοναδικές γαλάζιες παραλίες τους. Στο θαλάσσιο Πάρκο των Βορείων Σποράδων βρίσκεται το σπίτι της Μεσογειακής Φώκιας, το καταφύγιο σπάνιων πουλιών και θηλαστικών, υπόδειγμα προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος. Οι Σποράδες παρότι γεωγραφικά ανήκουν στην Μαγνησία, διοικητικά δεν υπάγονται στην Περιφερεριακή Ενότητα Μαγνησίας, αλλά συγκροτούν την Περιφερειακή Ενότητα Σποράδων.
Διοίκηση: Η Περιφερειακή Ενότητα Σποράδων διοικείται από την Αντιπεριφερειάρχη της Περιφερειακής Ενότητας Μαγνησίας.
Διοικητική Διαίρεση της Περιφερειακής Ενότητας Σποράδων:
• Δήμος Αλοννήσου με έδρα το Πατητήρι. Δήμαρχος είναι ο κ. Παναγιώτης Αναγνώστου.
• Δήμος Σκιάθου με έδρα την Σκιάθο. Δήμαρχος είναι ο κ. Θεόδωρος Τζούμας.
• Δήμος Σκοπέλου με έδρα την Σκόπελο. Δήμαρχος είναι ο κ. Σταμάτιος Περίσσης.

Σημείωση: Για τη νησιώτικη Μαγνησία (Βόρειες Σποράδες → Σκιάθος, Σκόπελος Αλόννησος) θα γίνει ιδιαίτερο αφιέρωμα, με τίτλο Περιφερειακή Ενότητα Σποράδων.
Στην παρακάτω εικόνα η Σκιάθος όπως φαίνεται από το Μπούρτζι.

ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
Η Περιφερειακή Ενότητα Μαγνησίας της Περιφέρειας Θεσσαλίας, έχει έκταση 2.364 τ. χλμ. και πληθυσμό 177.448 κατοίκους. Αποτελείται από τους Δήμους Αλμυρού, Βόλου, Ζαγοράς-Μουρεσίου, Νοτίου Πηλίου και Ρήγα Φεραίου. Γεωγραφικά περιλαμβάνει την περιοχή της Μαγνησίας και τα νησιά των Βόρειων Σποράδων Αλόννησο, Σκιάθο και Σκόπελο. Διοικητικά δεν περιλαμβάνει, ωστόσο τις Σποράδες νήσους, οι οποίες συγκροτούν την Περιφερειακή Ενότητα Σποράδων.

ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗ ΔΙΑΙΡΕΣΗ – ΔΙΟΙΚΗΣΗ
Η Περιφερειακή Ενότητα Μαγνησίας περιλαμβάνει τους εξής Δήμους: Δήμος Βόλου με έδρα τον Βόλο, Δήμος Αλμυρού με έδρα τον Αλμυρό, Δήμος Ζαγοράς-Μουρεσίου με έδρα τη Ζαγορά, Δήμος Πηλίου με έδρα την Αργαλαστή και Δήμος Ρήγα Φεραίου με έδρα το Βελεστίνο.

Ο ΔΗΜΟΣ ΒΟΛΟΥ
Ο Δήμος Βόλου έχει έκταση 387,14 τ. χλμ. και πληθυσμό 139.670 κατοίκους. Έδρα του Δήμου είναι ο Βόλος. Δήμαρχος του Δήμου Βόλου είναι ο κ. Αχιλλέας Μπέος. 
Ο Δήμος Βόλου διαιρείται σε 9 Δημοτικές Ενότητες, τις εξής: Βόλου, Νέας Αγχιάλου, Ιωλκού, Πορταριάς, Αγριάς, Αρτέμιδας, Αισωνίας, Νέας Ιωνίας και Μακρυνίτσας, οι οποίες συνολικά περιλαμβάνουν 21 Τοπικές Κοινότητες, που αποτελούνται από 38 οικισμούς (σε παρένθεση αναγράφονται οι συστατικοί οικισμοί της κάθε Κοινότητας). Αναλυτικά:
1. ΔΕ Βόλου: Περιλαμβάνει την τοπική Κοινότητα Βόλου (Βόλος).
2. ΔΕ Νέας Αγχιάλου: Περιλαμβάνει τις τοπικές Κοινότητες Νέας Αγχιάλου (Νέα Αγχίαλος, Αγιος Γεώργιος, Βελανιδιά, Δημητριάδα, Κριθαριά, Μάραθος), Αϊδινίου (Αϊδίνι) και Μικροθηβών (Μικροθήβες, Καστράκι).
3. ΔΕ Ιωλκού: Περιλαμβάνει τις τοπικές Κοινότητες Ανακασιάς (Ανακασιά), Αγίου Οφρουνίου (Αγιος Οφρούνιος) και Ανω Βόλου (Ανω Βόλος, Ιωλκός).
4. ΔΕ Πορταριάς: Περιλαμβάνει τις τοπικές Κοινότητες Πορταριάς (Πορταριά, Αγία Παρασκευή, Αγιος Ιωάννης), Αλλης Μεριάς (Αλλη Μεριά, Γορίτσα), Κατωχωρίου (Κατωχώρι), και Σταγιατών (Σταγιάτες).
5. ΔΕ Αγριάς: Περιλαμβάνει τις τοπικές Κοινότητες Αγριάς (Αγριά), και Δρακείας (Δράκεια, Ανεμούτσα, Χάνια).
6. ΔΕ Αρτέμιδας: Περιλαμβάνει τις τοπικές Κοινότητες Ανω Λεχωνίων (Ανω Λεχώνια, Πλατανίδια), Αγίου Βλασίου (Αγιος Βλάσιος, Μαλάκι, Παλαιόκαστρο, Στρόφιλος), Αγίου Λαυρεντίου (Αγιος Λαυρέντιος, Αγιος Απόστολος ο Νέος, Βροχιά, Σερβανάτες) και Κάτω Λεχωνίων (Κάτω Λεχώνια, Αγιος Μηνάς).
7. ΔΕ Αισωνίας: Περιλαμβάνει τις τοπικές Κοινότητες Διμηνίου (Διμήνι, Κάκκαβος, Παλιούρι) και Σέσκλου (Σέσκλο, Χρυσή Ακτή Παναγίας).
8. ΔΕ Νέας Ιωνίας: Περιλαμβάνει τις τοπικές Κοινότητες Νέας Ιωνίας (Νέα Ιωνία, Κλήμα, Μελισσάτικα, Φυτόκο) και Γλαφυρών (Γλαφυρά).
9. ΔΕ Μακρινίτσας: Περιλαμβάνει την Τοπική Κοινότητα Μακρινίτσας (Μακρινίτσα).

Η ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ
Με το όνομα Αργοναυτική εκστρατεία φέρεται, στην Ελληνική Μυθολογία, η εκστρατεία του Ιάσονα και του πληρώματός του (οι γνωστοί ανά το κόσμο γενναίοι Αργοναύτες) από την Ιωλκό στην Κολχίδα του Εύξεινου Πόντου, για να πάρουν το χρυσόμαλλο δέρας, η οποία και αλληγορικά εκφράζει τη δεύτερη ιστορική μεγάλη αποίκηση των Ελλήνων στον Εύξεινο Πόντο. Η εκστρατεία αυτή πήρε το όνομά της από το πλοίο του Ιάσονα, την Αργώ, η οποία με τη σειρά της ονομάστηκε έτσι από τον κατασκευαστή τη, τον Άργο.
Για την εκστρατεία αυτή έγραψε ο Απολλώνιος ο Ρόδιος στο βιβλίο του «Αργοναυτικά». Το χρυσόμαλλο δέρας το χρειαζόταν ο Ιάσονας για να κερδίσει το θρόνο του, που του είχε υφαρπάξει ο αδελφός του πατέρα του, ο Πελίας.
Αφού συγκεντρώθηκαν οι Αργοναύτες, ο Ιάσωνας τους ζήτησε να εκλέξουν τον αρχηγό τους. Όλοι τότε στράφηκαν στον Ηρακλή. Αυτός, όμως, υπέδειξε για αρχηγό τον Ιάσονα, αφού αυτός είχε οργανώσει το ταξίδι. Οι υπόλοιποι Αργοναύτες συμφώνησαν με την πρόταση του Ηρακλή και έτσι η αρχηγία της εκστρατείας ανατέθηκε στον Ιάσονα.
Το ταξίδι τους άρχισε από το πέρασμά τους από τη Θράκη, όπου βρήκαν τον μάντη Φινέα και ο οποίος τους είπε ότι θα περάσουν από τις Συμπληγάδες πέτρες.
Στη συνέχεια, αφού παρά τις δυσκολίες πέρασαν τις Συμπληγάδες πέτρες, φτάσανε στη μακρινή Κολχίδα και ο Ιάσονας πήγε να συναντήσει τον Βασιλιά Αιήτη και την κόρη του Μήδεια, για να ζητήσει το Χρυσόμαλλο Δέρας. Ο Αιήτης συμφώνησε να του το δώσει, αφού πρώτα όμως έφερνε εις πέρας τρεις δύσκολους άθλους.
Συγκεκριμένα, του ζήτησε να πάρει δύο ταύρους με χάλκινα πόδια και πύρινη ανάσα και να οργώσει ένα χωράφι, στη συνέχεια να σπείρει δόντια δράκου και τέλος να πολεμήσει τους γίγαντες που θα βγουν από τα δόντια του δράκου.
Ο Ιάσονας με τη βοήθεια της Μήδειας, όργωσε το χωράφι με τους ταύρους κι έπειτα τον συμβούλεψε να ρίξει μία πέτρα για να πολεμήσουν οι γίγαντες μεταξύ τους. Ο Ιάσονας ακολούθησε τη συμβουλή της Μήδειας και οι γίγαντες πολέμησαν μέχρι θανάτου. Η Μήδεια άκουσε πως ο Αιήτης δεν θα έδινε το Χρυσόμαλλο Δέρας στον Ιάσονα, παρά την εκπλήρωση των άθλων, και μάλιστα σκόπευε να κάψει και το πλοίο τους την Αργώ.
Έτσι, ο Ιάσονας η Μήδεια και ο Ορφέας πήγανε στο ιερό δάσος του Θεού Άρη και βρήκαν τον ακοίμητο δράκο που φύλαγε το Χρυσόμαλλο Δέρας. Η Μήδεια έριξε ένα μαγικό υγρό το οποίο έκλεισε τα μάτια του δράκου, ενώ ο Ορφέας έπαιξε γλυκά τη λύρα του, με αποτέλεσμα ο δράκος να αποκοιμηθεί και ο Ιάσονας να πάρει το Χρυσόμαλλο Δέρας.
Επιστρέφοντας στην πατρίδα του, ο Ιάσονας παρέδωσε το Χρυσόμαλλο Δέρας στον Πελία, αλλά εκείνος δεν κράτησε τον λόγο του και δεν έδωσε τον θρόνο στον Ιάσονα.
Στη συνέχεια ο Ιάσονας παντρεύτηκε τη Μήδεια και πήγαν μαζί στην Κόρινθο, όπου αφιέρωσε την Αργώ στον Θεό Ποσειδώνα και διοργάνωσε αγώνες προς τιμήν του. Συχνά, πήγαινε και καθόταν κοντά στην Αργώ, μέχρι που χρόνια μετά, όταν είχε πια γεράσει, έπεσε ένα ξύλο από το κατάρτι και τον σκότωσε.
Το προϊστορικό πλοίο του 15ου αιώνα π.Χ. ΑΡΓΩ, ανακατασκευάστηκε από τον Δήμο Βόλου το έτος 2008, με την επίβλεψη του Ινστιτούτου “ΝΑΥΔΟΜΟΣ”. Στη εικόνα το ομοίωμα της Αργούς στο λιμάνι του Βόλου.

Ο ΒΟΛΟΣ
Ο Βόλος είναι πόλη, Δημοτική Ενότητα, έδρα του Δήμου Βόλου και πρωτεύσουσα της Περιφερειακής Ενότητας Μαγνησίας, στην Περιφέρεια Θεσσαλίας. Η πόλη είναι κτισμένη στον μυχό του Παγασητικού κόλπου, κοντά στη θέση της αρχαίας Ιωλκού και στους πρόποδες του βουνού των Κενταύρων του Πηλίου. Αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες πόλεις και ένα από τα σημαντικότερα λιμάνια Ελλάδας. Ο πληθυσμός της πόλης του Βόλου ανέρχεται σε 85.803 κατοίκους.
ΟΝΟΜΑΣΙΑ: Υπάρχουν αρκετές εκδοχές για την προέλευση της λέξης Βόλος με τη επικρατέστερη να αποδίδεται σε παραφθορά του αρχαίου ονόματος Ιωλκός (Ιωλκός > Γιωλκός > Γώλος > Βώλος ή Βόλος).
ΙΣΤΟΡΙΑ: Η περιοχή του Βόλου, η αρχαία Μαγνησία, συγκαταλέγεται ανάμεσα στις πρώτες περιοχές που κατοικήθηκαν στον Ελλαδικό χώρο. Οι οικισμοί που ανακαλύφθηκαν στα κοντινά χωριά Σέσκλο και Διμήνι, χρονολογούνται από την 7η χιλιετία π.Χ., ενώ η πολιτισμική παρουσία στον χώρο, συνεχίζεται αδιάκοπη μέχρι σήμερα.
Η ευρύτερη περιοχή του Βόλου συγκεντρώνει μερικές από τις σημαντικότερες νεολιθικές θέσεις ολόκληρης της Βαλκανικής χερσονήσου.
Σημαντικές Μυκηναϊκές θέσεις έχουν ανακαλυφθεί στον λόφο των Αγίων Θεοδώρων, στη σημερινή συνοικία Παλιά ή Παλαιά, και στα Πευκάκια. Στη Μυκηναϊκή περίοδο χρονολογείται η ίδρυση της Ιωλκού, σημαντικού οικονομικού και πνευματικού κέντρου της περιοχής, που συνδέεται άμεσα με τον μύθο της Αργοναυτικής εκστρατείας. 
Το 293/292 π.Χ. ο βασιλιάς της Μακεδονίας Δημήτριος ο Πολιορκητής ίδρυσε στη χερσόνησο που σήμερα αποκαλείται Πευκάκια, την πόλη Δημητριάδα (Δημητριάς), συνενώνοντας τις Παγασές με διάφορες γειτονικές κώμες. Η Δημητριάδα αποτέλεσε ισχυρό στρατιωτικό σταθμό και ορμητήριο των Μακεδόνων. Παράλληλα εξελίχτηκε σε σημαντικό εμπορικό κέντρο κατά την περίοδο 217-168 π.Χ..
ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗ: Ο Βόλος χαρακτηρίζεται από έντονες αστικές λειτουργίες, που αποτελούν μια σημαντική παρουσία της βιομηχανίας και του τουρισμού, αλλά και από ένα αξιοσημείωτο αριθμό νέων ανθρώπων, κυρίως λόγω της ύπαρξης των περισσότερων του συνόλου των τμημάτων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Τα παραπάνω χαρακτηριστικά γνωρίσματα διαμορφώνουν την ταυτότητα της πόλης, το κάθε ένα με το δικό του ξεχωριστό τρόπο, ενώ, με τον κατάλληλο σχεδιασμό, πολιτικές και την συνεργασία όλων των φορέων με την Πολιτεία, συμβάλλουν στην αειφόρο ανάπτυξη και ευημερία της πόλης.
Η σχέση της πόλης με το βουνό και τη θάλασσα έχει επιδράσει διαχρονικά δραστικά στην οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική ζωή των κατοίκων της πόλης και έχει διαμορφώσει καθοριστικά την εξέλιξη του επιπέδου οικονομικής ανάπτυξης του Βόλου.
ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ: Το Πολεοδομικό Συγκρότημα Βόλου βρίσκεται στο μυχό του Παγασητικού κόλπου, σε μικρή απόσταση από τον κύριο οδικό άξονα της χώρας (ΠΑΘΕ), με τον οποίο συνδέεται σε δύο σημεία, στις Μικροθήβες και στο Βελεστίνο και σε απόσταση 335 χλμ. από την πρωτεύουσα Αθήνα και 214 χλμ. από τη συμπρωτεύουσα Θεσσαλονίκη.
Η περιοχή που καταλαμβάνει ο οικιστικός ιστός περιβάλλεται βορειοανατολικά από τον ορεινό όγκο του Πηλίου, νότια από την θάλασσα και δυτικά από τις πεδινές εκτάσεις της Θεσσαλίας. Είναι κτισμένη με μέτωπο κυρίως στον Παγασητικό κόλπο και εκτείνεται μέχρι τις παρυφές του Πηλίου.
ΣΥΝΟΙΚΙΕΣ: Αϊβαλιώτικα, Νεάπολη, Άγιοι Ανάργυροι, Παλιά ή Παλαιά, Επτά Πλατάνια, Μεταμόρφωση, Χιλιάδου, Καραγάτς, Αγία Παρασκευή, Ανάληψη, Άγιος Κωνσταντίνος, Άναυρος, Νέα Δημητριάδα, Αγριά.
ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Ν. Αγχίαλος, Αϊδίνι, Μικροθήβες, Αγριά, Δράκεια, Άνω Λεχώνια, Άγιος Λαυρέντιος, Άγιος Βλάσιος, Κάτω Λεχώνια, Πορταριά, Διμήνι, Σέσκλο, Μακρινίτσα.
ΠΡΟΞΕΝΕΙΑ: Από το 1878 ο Βόλος φιλοξενεί προξενεία διαφόρων Ευρωπαϊκών χωρών. Σήμερα λειτουργούν στη πόλη τα προξενεία του Βελγίου, της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Δανίας, της Ιταλίας και της Ολλανδίας.
ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ: Ο Βόλος από το 1984 είναι η έδρα του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, το οποίο αποτελείται από πέντε σχολές και δεκαοκτώ τμήματα. Στην πόλη φοιτούν περίπου 15.000 φοιτητές.
Στο Βόλο λειτουργεί η Δραματική Σχολή του Καλλιτεχνικού Οργανισμού του Δήμου Βόλου (Κ.Ο.Δ.Β.), που είναι αναγνωρισμένη από το Υπουργείο Πολιτισμού, καθώς και παράρτημα της Ανώτατης Σχολής Παιδαγωγικής και Τεχνολογικής Εκπαίδευσης.
Το Πολεοδομικό Συγκρότημα Βόλου διαθέτει 56 Νηπιαγωγεία, 51 Δημοτικά Σχολεία, 18 Γυμνάσια, 13 Λύκεια και 7 Επαγγελματικά Λύκεια.
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ: Το 2004, ο Βόλος έγινε «Ολυμπιακή Πόλη», αφού φιλοξένησε ορισμένους αγώνες ποδοσφαίρου στα πλαίσια των Ολυμπιακών Αγώνων. Οι αγώνες έγιναν στο νέο υπερσύγχρονο Πανθεσσαλικό Στάδιο, το οποίο κατασκευάστηκε για τις ανάγκες των Ολυμπιακών Αγώνων. Αξιοποιώντας την εμπειρία των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, ο Βόλος διοργάνωσε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Γυμναστικής και τμήμα του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Μπιλιάρδου το 2006.
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Σήμερα, στην περιοχή εξακολουθούν να λειτουργούν ορισμένες μεγάλες βιομηχανικές μονάδες, όπως το εργοστάσιο Όλυμπος της ΑΓΕΤ Ηρακλής, η Χαλυβουργία Ελλάδος (πρώην Χαλυβουργία Θεσσαλίας), το εργοστάσιο ρητίνης PET της VPI, το εργοστάσιο χαλυβδόφυλλων της Κόντι, το εμφιαλωτήριο ΕΨΑ, η ΕΥΡΗΚΑ με τα απορρυπαντικά, το εργοστάσιο βαριάς συντήρησης-ανακατασκευής του ΟΣΕ, τα μπισκότα Παπαδοπούλου, κ.ά., που σε συνδυασμό με το εμπόριο και τις υπηρεσίες συνεισφέρουν στην τοπική αλλά και την εθνική οικονομία.
ΑΞΙΟΘΕAΤΑ: Το Κάστρο του Βόλου, το Πάρκο του Αναύρου, το Σπίτι με το Τριαντάφυλλο, η Γορίτσα, ο Σιδηροδρομικός Σταθμός Βόλου, το Δημοτικό Ωδείο Βόλου, η Κλινική-Οικία Τσικρίκη, η οικία Κατσέκη (σήμερα ΚΕΘΕΑ), η καπνοβιομηχανία Ματσάγγου, η πρώην καπναποθήκη Παπαστράτου (Πρυτανεία του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας), το παρεκκλήσι της Αγίας Τριάδας στο Αχιλλοπούλειο Νοσοκομείο με αγιογραφίες του Γιώργου Γουναρόπουλου κ.α..
Στην εικόνα πανοραμική άποψη του Βόλου όπως φαίνεται από το Πήλιο. (Βικιπαίδεια).

ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΟΥ ΒΟΛΟΥ (1875)
Το λιμάνι του Βόλου το 1875, λάδι σε μουσαμά. Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδας – Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου. Ο Κ. Βολανάκης έχει απαθανατίσει το λιμάνι του Βόλου και τις κοντινές ακρογιαλιές σε πολλούς πίνακές του.

ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ
Το 1984 ιδρύθηκε το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας με έδρα τον Βόλο, και σχολές ή τμήματα σε όλες τις Θεσσαλικές πόλεις. Το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας στον Βόλο, το οποίο δέχτηκε τους πρώτους φοιτητές το 1989, φιλοξενεί σήμερα περίπου 15.000 φοιτητές και πάνω από 500 άτομα εκπαιδευτικό και τεχνικό προσωπικό, έδωσε δε μία νέα πνοή στην πνευματική ζωή του Βόλου και της ευρύτερης περιοχής.

ΒΟΛΟΣ | ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΕΣ-ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ

Ο Βόλος συνδέεται οδικώς, σιδηροδρομικώς και αεροπορικώς με την υπόλοιπη Ελλάδα, έχει εμπορικό λιμάνι με ακτοπλοϊκή σύνδεση προς γειτονικά νησιά, είναι δε μία πόλη που διαθέτει πυκνό συγκοινωνιακό δίκτυο.
Ο Βόλος διαθέτει ένα από τα πιο σύγχρονα περιφερειακά αεροδρόμια της Ελλάδας, καθώς ο νέος αεροσταθμός του Κρατικού Αερολιμένα Νέας Αγχιάλου, βρίσκεται σε λειτουργία από τον Σεπτέμβριο του 2010. Το αεροδρόμιο βρίσκεται 26 χλμ. από το κέντρο της πόλης, ανάμεσα στη Νέα Αγχίαλο και τον Αλμυρό.
Το λιμάνι του Βόλου είναι το τρίτο μεγαλύτερο εμπορικό λιμάνι στην Ελλάδα, ενώ συνδέεται καθημερινά με πλοία και υδροπτέρυγα με τις Σποράδες. Η πόλη συνδέεται με το Σιδηροδρομικό Δίκτυο του ΟΣΕ. Ο σταθμός του Εβαρίστο ντε Κίρικο παραμένει ίδιος από το 1882, όταν η κατασκευή σιδηροδρομικού δικτύου από την Εταιρεία Θεσσαλικών Σιδηροδρόμων, έδωσε την πρώτη ώθηση στη ραγδαία ανάπτυξη της πόλης. Στον όροφο του κτιρίου του σταθμού στεγάζεται το Σιδηροδρομικό Μουσείο Θεσσαλίας, που φιλοξενεί πλούσιο σιδηροδρομικό, κειμηλιακό και τεκμηριωτικό υλικό.
Στην εικόνα ο Σιδηροδρομικός Σταθμός στις Μηλιές Πηλίου. Φωτ. Katerina Lourandou.

ΤΟ ΥΠΕΡΑΣΤΙΚΟ ΚΤΕΛ Ν. ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ Α.Ε.
Το Υπεραστικό ΚΤΕΛ Νομού Μαγνησίας Α.Ε. συνδέει οδικώς όλα χωριά τις πόλεις και τις κωμοπόλεις της Περιφερειακής Ενότητας Μαγνησίας, ενώ πραγματοποιεί καθημερινά δρομολόγια προς Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Λάρισα, Τρίκαλα, Καρδίτσα, Ιωάννινα, Κοζάνη, Έδεσσα, Πάτρα, Λαμία, Αγρίνιο, καθώς και προς τον Κρατικό Αερολιμένα Νέας Αγχιάλου.

ΤΟ ΑΣΤΙΚΟ ΚΤΕΛ ΒΟΛΟΥ
Το ΑΣΤΙΚΟ ΚΤΕΛ ΒΟΛΟΥ Α.Ε. παρέχει υπηρεσίες υψηλής ποιότητας και στόχος του είναι η εξυπηρέτηση των πολιτών. Με ανανεωμένο στόλο 49 Λεωφορείων (συμπεριλαμβανομένων 2 Mini Bus) και με 13 λεωφορειακές γραμμές, καλύπτει αστικά όλο το Πολεοδομικό Συγκρότημα του Βόλου και της Νέας Ιωνίας, καθώς και γειτονικές περιοχές της αρμοδιότητάς του, κάνοντας συνολικά 460 στάσεις, σε 180 από τις οποίες είναι τοποθετημένα στέγαστρα, ενώ στις υπόλοιπες 280 ιστοί. 
Πέραν της ημερησίας υπηρεσίας για την εξυπηρέτηση του επιβατικού κοινού, το ΑΣΤΙΚΟ ΚΤΕΛ ΒΟΛΟΥ Α.Ε. αναλαμβάνει και επιπλέον έργο όταν του ζητηθεί, όπως η μεταφορά προσωπικού σε εργοστάσια της περιοχής, η μεταφορά μαθητών προς τα σχολικά τους συγκροτήματα, αλλά και σε κάθε περίπτωση που θα του ζητηθεί η μετακίνηση μαθητών στο πλαίσιο εκπαιδευτικών εκδρομών. 
Εως σήμερα η πορεία της Εταιρείας έχει αποδείξει ότι είναι σε θέση να φέρει σε πέρας με συνέπεια, σύνεση και ασφάλεια, οποιοδήποτε συγκοινωνιακό έργο της ανατεθεί.
Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της Ανώνυμης Εταιρείας ΑΣΤΙΚΟ ΚΤΕΛ ΒΟΛΟΥ, είναι ο κ. Νικόλαος Ευαγγελινός.
Για να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα της εταρείας κάντε κλικ στην εικόνα:

Η ΝΕΑ ΑΓΧΙΑΛΟΣ
Η Νέα Αγχίαλος είναι παραθαλάσσια κωμόπολη, Δημοτική Ενότητα και τοπική Κοινότητα του Δήμου Βόλου, της Περιφερειακής Ενότητας Μαγνησίας στην Περιφέρεια Θεσσαλίας με πληθυσμό 5.114 κατοίκους. Ως Δημοτική Ενότητα Νέας Αγχιάλου ο πληθυσμός της ανέρχεται σε 5.881 κατοίκους. Αποτελεί ένα μικρό λιμάνι στον Βορειοδυτικό μυχό του Παγασητικού κόλπου, Νοτιοδυτικά της πόλης του Βόλου που ιδρύθηκε το 1907, από πρόσφυγες της Παλαιάς Αγχιάλου.
ΑΡΧΑΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ: Στο χώρο που απλώνεται η σημερινή κωμόπολη, άκμασαν τα παλαιότερα χρόνια δύο πόλεις, η Πύρασος και οι χριστιανικές Φθιώτιδες Θήβες. Τα αρχαία ευρήματα στην περιοχή αποδεικνύουν τη συνεχή ανθρώπινη παρουσία από τα νεολιθικά χρόνια μέχρι και σήμερα. Η ευλίμενος Πύρασος, όπως την αναφέρει ο αρχαίος γεωγράφος Στράβων, στα κλασικά και μεταγενέστερα χρόνια ήταν το επίνειο των Ελληνιστικών Φθιώτιδων Θηβών, οι οποίες βρίσκονταν κοντά στο σημερινό χωριό Μικροθήβες Μαγνησίας. Στις αρχαιολογικές ανασκαφές έχουν βρεθεί απομεινάρια μεγάλων οικιών, λείψανα τοιχοποιίας, κεραμικά σκεύη από την κλασική, τη γεωμετρική έως και τη νεολιθική εποχή.
Το 217 π.Χ. η Πύρασος καταστράφηκε από τα στρατεύματα του Μακεδόνα βασιλιά Φιλίππου του Ε’, μαζί με τις γειτονικές Φθιώτιδες Θήβες. Πολύ γρήγορα, στον ίδιο χώρο αναπτύχθηκε μια νέα πόλη. Αρχικά πήρε το όνομα των Φθιώτιδων Θηβών. Στα χρόνια του Χριστιανισμού το όνομα γίνεται Θήβες το οποίο, λόγω διάκρισης από τις Θήβες της Βοιωτίας, άλλαξε σε Θεσσαλικές ή Χριστιανικές Θήβες. Η νέα πόλη γρήγορα αναπτύχθηκε σε σημαντικό χριστιανικό κέντρο. Πυρπολήθηκε και καταστράφηκε στα μισά του 7ου αιώνα, κατά την εποχή των Σλαβικών μετακινήσεων στον Ελλαδικό χώρο.
ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ: Μια άλλη καταστροφή σηματοδότησε τη γέννηση της σημερινής Νέας Αγχιάλου. Έχοντας συνεχή παρουσία από τον 5ο αιώνα π.Χ. στα παράλια της Μαύρης Θάλασσας, οι Έλληνες της Παλαιάς Αγχιάλου (σημ. Πομόριε της Βουλγαρίας), αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους όταν, στις 30 Ιουλίου 1906, η πόλη τους πυρπολήθηκε από τους Βούλγαρους. Οι κάτοικοι ξεριζωμένοι κατέφυγαν στην Ελλάδα.
Στην αρχή ζούσαν συγκεντρωμένοι στην Αθήνα όπου εξέλεξαν και μια επιτροπή την οποία αποτελούσαν οι δραστήριοι Αγχιαλίτες Γ. Τσακίρης, πρόεδρος, Αλέξανδρος Κ. Μαυρομάτης, Παρασκευάς Β. Δρακόπουλος, Μιχαήλ Τσιτσίνιας, Γεώργιος Μαυρατζάς, Γεώργιος Διαμαντόπουλος, κ.ά.. Κατόπιν ενεργειών της επιτροπής των Αγχιαλωτών προς την Κυβέρνηση του Γεωργίου Θεοτόκη έλαβαν την απαιτούμενη έγκριση για να εγκατασταθούν στην περιοχή, η οποία ήταν ακόμα κτήμα ενός τσιφλικά του Παναγή Τοπάλη, γιού του Σπύρου Τοπάλη και της Σοφίας Μπακάλμπαση, το γένος Γεωργίου Μαυρομμάτη από την Αγχίαλο, ο οποίος ζούσε στη Ρουμανία και δεν έφερε αντίρρηση να πωλήσει το κτήμα, το οποίο και αγόρασαν οι Αγχιαλίτες με το ποσό των 2.000.000 χρυσών δραχμών. Το ποσό αυτό κατέβαλε η κυβέρνηση του Γεωργίου Θεοτόκη και κατόπιν οι Αγχιαλίτες το εξόφλησαν μέσω του Γεωργικού Θεσσαλικού Ταμείου.
Έτσι, στις 30 Σεπτεμβρίου 1907 ετέθη ο θεμέλιος λίθος για την καινούργια τους πατρίδα. Η εορτή της θεμελίωσης της Νέας Αγχιάλου προκάλεσε μεγάλη εντύπωση, τόσο στους Αγχιαλίτες όσο και στους ντόπιους που παρευρέθηκαν σε αυτήν. Η πανηγυρική θεμελίωση της Νέας Αγχιάλου ήταν παράλληλα μια ευκαιρία για την Κυβέρνηση του Γεωργίου Θεοτόκη να δείξει στο λαό της περιοχής, ο οποίος είχε δεχθεί μεγάλο πλήγμα κατά τον πόλεμο του 1897 με την προέλαση των Τούρκων, ότι το μεγαλείο του Βασιλείου της Ελλάδος βρισκόταν και πάλι στις δόξες του. Ο οικισμός οικοδομήθηκε στη θέση “Καινούριο”, αμφιθεατρικά, στους πρόποδες ενός χαμηλού βουνού που εμποδίζει τους βόρειους ανέμους. Νότια δροσίζεται από τον Παγασητικό Κόλπο. Ανατολικά και δυτικά εκτείνονται τα ελαιοπερίβολα, τα αμπέλια και τα χωράφια της. Το 1908 ολοκληρώθηκαν τα πρώτα 960 λιθόκτιστα διώροφα και μονώροφα σπίτια. Ο οικισμός ονομάστηκε Νέα Αγχίαλος. Στο κέντρο του οικισμού, το 1907, χτίστηκε ο Ναός του Αγίου Γεωργίου, σε ανάμνηση του ομώνυμου ναού της παλαιάς πατρίδας. Το 1908 οι Αγχιαλίτες εγκαταστάθηκαν μαζικά στη Νέα Αγχίαλο.
Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΠΟΛΗ: Η οικονομία της Νέας Αγχιάλου έχει χαρακτήρα αγροτικό και αστικό. Είναι ανεπτυγμένη η γεωργία και παράλληλα το εμπόριο και η βιοτεχνία. Η Νέα Αγχίαλος παρουσιάζει μια φυσική ομορφιά, πλούσιες αρχαιότητες, προσφέροντας στον επισκέπτη άνετη, κεφάτη και χαρούμενη διαμονή. Με άλλα λόγια, είναι ένα όμορφο και γραφικό θερινό θέρετρο. Τα τελευταία χρόνια είναι σε εξέλιξη η προσπάθεια για την τουριστική αξιοποίηση και ανάδειξη των πλεονεκτημάτων της Νέας Αγχιάλου, με παράλληλο σεβασμό τόσο στην παράδοση, όσο και στην προστασία του φυσικού και οικιστικού περιβάλλοντος.
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ-ΤΟΠΙΚΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ: Οι Αγχιαλίτες τιμούν ιδιαίτερα και παραδοσιακά τη γιορτή του Αγίου Αθανασίου στις 18 Ιανουαρίου, κατά την οποία ο Συνεταιρισμός γιορτάζει και οργανώνει εκδήλωση, στην οποία συμμετέχουν οι κάτοικοι και οι αρχές, ενώ παραδοσιακό κέρασμα είναι το λουκούμι. Άλλες τοπικές εορτές λαμβάνουν χώρα την ημέρα μνήμης του Αγίου Τρύφωνα την 1η Φεβρουαρίου, κατά την οποία έχουν την τιμητική τους οι αμπελουργοί, καθώς και την ημέρα μνήμης του Αγίου Παντελεήμονα, στις 27 Ιουλίου.
Οι γυναίκες γιορτάζουν τα επονομαζόμενα Τρίμερα, ημέρα Τετάρτη μετά την Καθαρή Δευτέρα. Πρόκειται για μια λαϊκή γιορτή, ένα παλαιό Θρακικό έθιμο. Επίσης, την ημέρα της εορτής της Αναλήψεως, τελείται με λαμπρότητα Εσπερινός σε παραλιακό εκκλησίδιο, το οποίο κατασκευάστηκε το 1955, κατ’ αναλογίαν της εκκλησίας της Παναγίας στην Παλαιά Αγχίαλο του Ευξείνου Πόντου.
ΓΙΟΡΤΗ ΚΡΑΣΙΟΥ: Μια άλλη καθιερωμένη λαϊκή εορτή στη Νέα Αγχίαλο είναι η Γιορτή Κρασιού, που πραγματοποιείται την καλοκαιρινή περίοδο. Πρόκειται για έναν πολυετή θεσμό, ένα πολιτιστικό γεγονός που ελκύει χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο, όχι μόνο από όλη την Περιφέρεια της Θεσσαλίας αλλά και από την υπόλοιπη Ελλάδα.
ΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΑΓΧΙΑΛΟΥ: Κοντά στη Νέα Αγχίαλο λειτουργεί Κρατικός Αερολιμένας, που εξυπηρετεί ολόκληρη τη Θεσσαλία. Η λειτουργία του πολιτικού αεροδρομίου ξεκίνησε το 1991. Το αεροδρόμιο της Νέας Αγχιάλου βρίσκεται 24 χλμ. νοτιοδυτικά της πόλης του Βόλου και είναι εύκολα προσβάσιμο από τον Αυτοκινητόδρομο 1 (Αθηνών-Θεσσαλονίκης), αποτελεί δε ένα από τα πιο σύγχρονα Περιφερειακά αεροδρόμια της Ελλάδας.

Ο ΑΝΩ ΒΟΛΟΣ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ
Ο Άνω Βόλος, γνωστός μέχρι το 1916 ως Άνω Μαχαλάς, είναι χωριό και τοπική Κοινότητα του Δήμου Βόλου, της Περιφερειακής Ενότητας Μαγνησίας, στην Περιφέρεια Θεσσαλίας, με πληθυσμό (ως Κοινότητα) 539 κατοίκους. Είναι κτισμένος σε υψόμετρο 140 μέτρων, 5 χλμ. ανατολικά του κέντρου του Βόλου. 
Ο Άνω Βόλος χωρίζεται στις συνοικίες του Προφήτη Ηλία, της Αγίας Τριάδας, της Παναγίας, της Επισκοπής και της Τούμπας. Έχει χαρακτηριστεί παραδοσιακός οικισμός.
Αναγνωρίστηκε ως ξεχωριστός οικισμός το 1897, οπότε και εντάχθηκε στον Δήμο Ιωλκού. Με την κατάργηση του Δήμου Ιωλκού το 1912, ο Άνω Βόλος ορίστηκε έδρα ομώνυμης κοινότητας. Το 1989 η κοινότητα καταργήθηκε και ο Άνω Βόλος προσαρτήθηκε στον Δήμο Ιωλκού, ο οποίος είχε έδρα την Ανακασιά. Με το πρόγραμμα Καλλικράτης, ο Δήμος Ιωλκού καταργήθηκε και ο οικισμός προσαρτήθηκε στον Δήμο Βόλου.
Στην Κοινότητα Ανω Βόλου υπάγεται και ο οικισμός της Ιωλκού με πληθυσμό 112 κατοίκους, και με τον συνολικό πληθυσμό της Κοινότητας να ανέρχεται σε 651 κατοίκους.
ΙΣΤΟΡΙΑ: Στο λόφο της Επισκοπής βρίσκεται Βυζαντινός περίβολος και σώζεται η τρίπλευρη αψίδα ιερού παλιού Βυζαντινού ναού, ενσωματωμένη στον ναό της Επισκοπής, ο οποίος ανακαινίστηκε εκ βάθρων το 1638 από τον τότε μητροπολίτη Δημητριάδος Κάλλιστο, και τα Βυζαντινά παρεκκλήσια της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, του Γενεσίου του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου και του Αγίου Δημητρίου. Επίσης, στο λόφο βρίσκονται ερείπια οχυρωματικών περιβόλων και κυκλικού πύργου, ιδιοκτησίας των Βυζαντινών αρχόντων Μαλιασηνών, και είναι πιθανό, λόγω της μορφής του λόφου, να υπήρχε φρούριο κατά την Βυζαντινή εποχή. Επί Τουρκοκρατίας, ο Άνω Βόλος και οι γύρω συνοικισμοί έδρασαν ως ενδιάμεσος σταθμός στον αποικισμού του Πηλίου, το οποίο τότε ήταν αραιοκατοικημένο. 
Στην απογραφή του 1881, ο Άνω Βόλος αναφέρεται μαζί με τις συνοικίες του ως Ανακασιά, με 2.329 κατοίκους. Στην απογραφή του 1896 ο Άνω Μαχαλάς είχε 1.023 κατοίκους.
ΑΞΙΟΘΕΤΑ: Ολόκληρος ο οικισμός έχει χαρακτηριστεί παραδοσιακός. Από τα σπίτια του χωριού, το πυργόσπιτο κληρονόμων Αθ. και Θρασ. Μαργαρίτη έχει χαρακτηριστεί έργο τέχνης, γιατί αποτελεί αξιόλογο δείγμα πηλιορείτικης αρχιτεκτονικής και βρίσκεται μέσα σε περιοχή που έχει χαρακτηρισθεί ως ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους.
Στην πλατεία του χωριού βρίσκεται ο ναός των Εισοδίων της Θεοτόκου (Παναγίτσα). Είναι τρίκλιτη βασιλική χωρίς εξωνάρθηκα. Στο εσωτερικό έχει ξύλινο τέμπλο χωρίς πολλά διακοσμητικά σκαλίσματα. Στην εξωτερική πλευρά της κόγχης του ιερού είναι εντοιχισμένα λαϊκά λιθανάγλυφα σε πωρόλιθο και δύο μαρμάρινα ανάγλυφα του 13ου αιώνα, τα οποία προέρχονται από την κατεστραμμένη μονή Οξείας Επισκέψεως στην Μακρινίτσα. Επίσης, δύο μαρμάρινες επιγραφές με Βυζαντινούς χαρακτήρες είναι αριστερά από τη βρύση της εκκλησίας. Στο παρελθόν ο ναός είχε κωδωνοστάσιο, κοντά στη βορεινή του θύρα, το οποίο γκρεμίστηκε στις αρχές του 20ού αιώνα.
Σε λόφο κοντά στο χωριό βρίσκεται ο ναός της Κοίμησις της Θεοτόκου (Παλαιά Επισκοπή). Είναι τρίκλιτη βασιλική. Η σημερινή μορφή του ναού χρονολογείται από το 1638/1639, όταν ο ναός ανακαινίστηκε ριζικά. Υπάρχει επιγραφή στο υπέρθυρο του ναού η οποία αναφέρεται στην ανακαίνιση: Ο ΔΗΜΗΤΡΙΑΔ OC KAA(A)ICT(0)C / ΚΑΙ ΚΤΗΤΟΡ THC EKKAHCIAC ΕΤ(Ε)Ι,ΖΡΜΖ. Από τον αρχικό ναό, του 13ου αιώνα, σώζεται μόνο ο ανατολικός τοίχος, ο οποίος περιλαμβάνει τις κόγχες του ιερού. Ο ναός πυρπολήθηκε το 1821, χωρίς να καταστραφεί τελείως, και ανακαινίστηκε το 1849. Στο ναό έχουν εντοιχιστεί γλυπτά τα οποία προέρχονται από ναούς της γύρω περιοχής και της Δημητριάδας.
Στη φωτογραφία άποψη του Ανω Βόλου από τα νότια.

Αλλη μια άποψη του Ανω Βόλου, με φόντο στο βάθος την πανέμορφη πόλη του Βόλου.

Η ΙΩΛΚΟΣ
Η Ιωλκός είναι οικισμός της Τοπικής Κοινότητας Ανω Βόλου, της Δημοτικής Ενότητας Ιωλκού, του Δήμου Βόλου, της Περιφερειακής Ενότητας Μαγνησίας, στην Περιφέρεια Θεσσαλίας με πληθυσμό 112 κατοίκους. Η Δημοτική Ενότητα Ιωλκού έχει εδρα την Ανακασιά και πληθυσμό 2.008 κατοίκους.
Η Ιωλκός βρίσκεται δίπλα και ανατολικά του Βόλου, σε υψόμετρο 40 μέτρα. Ουσιαστικά αποτελεί προέκταση της πόλης του Βόλου και διαχωρίζεται από αυτήν με την Περιφερειακή Οδό, που περνάει στη δυτική της άκρη. Οφείλει την ονομασία της στην αρχαία πόλη της Ιωλκού.
Αναφέρεται επίσημα για πρώτη φορά ως ξεχωριστός οικισμός το 1961 να απογράφεται στην τότε κοινότητα Άνω Βόλου. Σήμερα, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης μαζί με τον Άνω Βόλο, αποτελούν την Τοπική Κοινότητα Ανω Βόλου, με τον συνολικό πληθυσμό της Κοινότητας να ανέρχεται σε 687 κατοίκους.

Η ΑΡΧΑΙΑ ΙΩΛΚΟΣ
Η Ιωλκός ήταν αρχαία πόλη της Θεσσαλίας, στη σημερινή Μαγνησία, στους πρόποδες του Πηλίου. Ηταν κτισμένη κοντά στην παραλία του Παγασητικού κόλπου. Από τον Όμηρο αναφέρεται στην Ιλιάδα (Β 712) και από άλλους αρχαίους συγγραφείς όπως ο Ησίοδος, ο Πίνδαρος, ο Σιμωνίδης, ο Ευριπίδης κ.α.. Μυθικός ιδρυτής της Ιωλκού αναφέρεται ο Κρηθέας, ο γιος του θεού Αιόλου, τον οποίο διαδέχθηκε ο Πελίας, που διέταξε τον ανιψιό του Ιάσονα να φέρει το «χρυσόμαλλον δέρας» από την Κολχίδα, γεγονός που έγινε η αιτία για την πραγματοποίηση της περίφημης Αργοναυτικής Εκστρατείας.
Τον Πελία διαδέχθηκε ο γιος του Άκαστος, ο οποίος σκοτώθηκε από τον βασιλιά της Φθίας Πηλέα, όταν ο τελευταίος κυρίευσε την Ιωλκό με τη βοήθεια του Ιάσονα, πράγμα που διέκοψε τη μέχρι τότε ακμή της πόλεως, της οποίας οι πρώτοι κάτοικοι ήταν Μινύες σύμφωνα με τον ιστορικό Στράβωνα.
ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ: Ναός της Ιωλκίας Αρτέμιδος βρισκόταν πιθανότατα πάνω στον λόφο του Κάστρου του Βόλου. Ο λόφος αυτός βρίσκεται κοντά στη θάλασσα, ανατολικά του χειμάρρου Αναύρου, του σημερινού Ξεριά, και περιβάλλεται από τείχος της Βυζαντινής εποχής. Το πιθανότερο είναι ότι πάνω σε αυτό τον λόφο ήταν κτισμένη και η αρχαία Ιωλκός. Κατά καιρούς έχουν ανακαλυφθεί λείψανα διάφορων εποχών εκεί, με τα παλαιότερα να ανάγονται στη Νεολιθική Εποχή. Επίσης, έχουν έλθει στο φως ίχνη Μυκηναϊκού μεγάρου και θολωτοί τάφοι, όπως και τάφοι της κλασσικής εποχής.
ΤΟ ΔΙΜΗΝΙ ΚΑΙ Η ΑΡΧΑΙΑ ΙΩΛΚΟΣ: Αλλος ένας τόπος που διεκδικεί τη θέση της Αρχαίας Ιωλκού είναι και το Διμήνι, με τη γνωστότερη Μυκηναϊκή ακρόπολη, το οποίο παρότι απέχει αρκετά από την ακτή, ώστε να θεωρηθεί η αρχαία Ιωλκός, χωρίς κάτι τέτοιο να αποκλείεται, έχει δώσει περισσότερα στοιχεία για να υποστηριχθεί αρχαιολογικά ότι πρόκειται για την αρχαία Ιωλκό.
Σε ανασκαφικές εργασίες που διενεργούνται από τη δεκαετία του 1980, έχουν αποκαλυφθεί πολλά κτήρια και άλλα στοιχεία, που υποστηρίζουν την άποψη του χώρου ως έδρα του Βασιλείου των Μυρμιδόνων. Η ακτή την εποχή εκείνη 3500 χρόνια πριν ήταν πολύ κοντύτερα στον οικισμό, απ’ ό,τι είναι σήμερα. Η περιοχή καταχώθηκε με τις αποθέσεις των κύριων ρεμάτων της περιοχής κατά τις 3 χιλιετίες που πέρασαν μέχρι σήμερα.
ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ ΧΡΟΝΟΙ: Κατά τους ιστορικούς χρόνους η Ιωλκός συνέχισε να κατοικείται μέχρι και τον 2ο αιώνα π.Χ., οπότε και χρονολογούνται επιγραφές με τη λέξη «Ιώλκιοι». Η ίδρυση της Δημητριάδας σε μικρή απόσταση σήμανε τον παραμερισμό της Ιωλκού. Από τη μυθική περίοδο τελούνταν σύμφωνα με την παράδοση αθλητικοί αγώνες στην Ιωλκό, γνωστοί ως «άθλα επί Πελία» (βλ. Πελίας), δεν είναι όμως γνωστό μέχρι πότε συνεχίσθηκαν. Οι κάτοικοι της Ιωλκού λάτρευαν περισσότερο τη θεά Άρτεμη, με το ιδιαίτερο επίθετο Ιωλκία Άρτεμις.
Η ΣΤΗΛΗ ΤΗΣ ΗΔΙΣΤΗΣ (3ος αι. π.Χ.): Μοναδική για το ρεαλισμό της ζωγραφικής, βαθιά ανθρώπινη για το λυρικά εκφρασμένο πόνο και συνδιασμένη με την γλυκύτητα του ονόματος (Ηδίστη=γλυκυτάτη), αυτή είναι μιά από τις πιό σημαντικές επιτύμβιες στήλες που υπάρχουν στο Αθανασάκειο μουσείο της Βόλου. Στην επιγραφή γράφει: 
“Μεστό από θλίψεις για την Ηδίστη ξετύλιξαν οι Μοίρες
απ΄τ΄αδράχτια τους το νήμα της ζωής της,
όταν σαν νύφη για πρώτη φορά δοκίμασε το πόνο της γέννας.
Η άμοιρη!
Δεν της ήταν γραφτό ν΄αγκαλιάση το παιδί της
ούτε να ποτήσει με το στήθος της τα χειλάκια του.
Γιατί μόλις άνοιξε τα μάτια του στο φώς του ήλιου,
σκληρά ορμώντας πάνω τους η Τύχη
έρριξε μάννα και παιδί, δύο σε ένα μνήμα.”
Η ζωγραφική αναπαράσταση είναι από το βιβλίο του Αποστ. Σ.Αρβανιτόπουλου “Γραπταί Στήλαι Δημητριάδος-Παγασών”.

ΠΟΡΤΑΡΙΑ → ΤΟΠΟΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΚΑΛΛΟΥΣ
Η Πορταριά είναι παραδοσιακός οικισμός και Τοπική Κοινότητα του Δήμου Βόλου, της Περιφερειακής Ενότητας Μαγνησίας, στην Περιφέρεια Θεσσαλίας. Ως Τοπική Κοινότητα έχει πληθυσμόω496 κατοίκους και ως Δημοτική Ενότητα 1849 κατοίκους.
Είναι χτισμένη στις δυτικές πλαγιές του Πηλίου, βόρεια του Βόλου. Αποτελεί κεφαλοχώρι της περιοχής, καθώς γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη στο παρελθόν και σήμερα εξακολουθεί να διατηρεί τον πληθυσμό της, χάρη κυρίως στις τουριστικές επιχειρήσεις.
Χαρακτηριστικό στοιχείο της Πορταριάς είναι τα μεγάλα της αρχοντικά, που χαρακτηρίζονται από Θεσσαλομακεδονικό ρυθμό με σκεπή από πέτρινες πλάκες. Τα περισσότερα από αυτά σήμερα είναι ανακαινισμένα και λειτουργούν ως ξενώνες.
ΙΣΤΟΡΙΑ: Ο αρχικός οικισμός στην περιοχή της Πορταριάς δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια των Σλαβικών εποικισμών στον Ελλαδικό χώρο. Ο οικισμός που δημιουργήθηκε τότε αναφέρεται σε έγγραφα της Βυζαντινής περιόδου με το όνομα Δρυανούβαινα. Προς το τέλος της Βυζαντινής περιόδου ιδρύονται στην περιοχή μοναστήρια, τα περισσότερα από τα οποία ίδρυσαν, στο τέλος του 13ου αιώνα, ο τοπάρχης της Δημητριάδας Νικόλαος Μαλιασηνός με τη σύζυγό του Άννα. Ένα από τα μοναστήρια που ιδρύθηκαν τότε ήταν το μοναστήρι της Παναγίας της Πορταρέας, στο οποίο η Πορταριά οφείλει, σύμφωνα με την επικρατέστερη άποψη, τη σημερινή της ονομασία. Στην Τουρκοκρατία Πορταρία κι έπειτα Πορταριά.
ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ: Την περίοδο της Τουρκοκρατίας η περιοχή του Πηλίου αναπτύσσεται πληθυσμιακά, συγκεντρώνοντας πληθυσμούς που καταφεύγουν εκεί από πεδινότερες περιοχές. Τον 18ο αιώνα η Πορταριά έχει εξελιχθεί ήδη σε ένα σημαντικό εμπορικό και βιοτεχνικό κέντρο της περιοχής, γνωρίζοντας μεγάλη ανάπτυξη, γεγονός που αποτυπώνεται στα μεγάλα αρχοντικά της, που πολλά διατηρούνται μέχρι σήμερα. Η Πορταριά εκείνη την περίοδο φημίζεται κυρίως για τα μεταξωτά υφαντά της και τα μαντίλια της, καθώς και για το μεγάλο παζάρι της, που ήταν ίσως το σημαντικότερο της Θεσσαλίας.
ΤΟΠΟΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΚΑΛΛΟΥΣ: Η Πορταριά υπήρξε ένα από τα κυριότερα κέντρα της Θεσσαλικής επανάστασης του 1878. Με την απελευθέρωση της Θεσσαλίας το 1881, εντάσσεται στο Ελληνικό κράτος και ορίζεται έδρα του Δήμου Ορμινίου. Από το 1912 μέχρι το 1998 γίνεται έδρα κοινότητας, ενώ το 1998 ορίζεται έδρα του διευρυμένου Δήμου Πορταριάς. Από το 2011 ανήκει διοικητικά στον Δήμο Βόλου. Η Πορταριά είναι σήμερα χαρακτηρισμένος τόπος ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, μαζί με τη γειτονική της Μακρινίτσα, καθώς και χαρακτηρισμένος παραδοσιακός οικισμός
Στη φωτογραφία η Παναγία Πορταρέα στην Πορταριά του Δήμου Βόλου.

ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑΡΙΑ
• Απέχει μόλις 12 χλμ. από τον Βόλο
• Σε λιγότερο από μία ώρα μπορεί κανείς να βρεθεί σε υπέροχες παραλίες και να κολυμπήσει στα πεντακάθαρα αιγαιοπελαγίτικα νερά
• Απέχει μόλις 13 χλμ. από το χιονοδρομικό κέντρο
• Είναι αναμφίβολα ένας φανταστικός τουριστικός προορισμός για όλες τις εποχές του χρόνου.

Η ΑΓΡΙΑ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ
Η Αγριά είναι παραθαλάσσια κωμόπολη, Τοπική Κοινότητα και Δημοτική Ενότητα του Δήμου Βόλου, της Περιφερειακής Ενότητας Μαγνησίας, στην Περιφέρεια Θεσσαλίας.
Ο πληθυσμός της ως Δημοτική Ενότητα είναι 5.295 κάτοικοι και ως Τοπική Κοινότητα 4.928 κάτοικοι.
Βρίσκεται 7 χλμ. ανατολικά του Βόλου. Βρέχεται από τα νερά του Παγασητικού Κόλπου, ενώ απέχει μισή ώρα από το χιονοδρομικό κέντρο στα Χάνια. Είναι γνωστή για τα τσιπουράδικά της, την ελαιοπαραγωγή της και τη λεμονάδα ΕΨΑ, καθώς και για την οξοποιία “Ε.ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΑΒΕΕ”, που παράγει το ξίδι με την εμπορική ονομασία ΑΓΡΟΞ.
ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ: Η Αγριά είναι ο τόπος γέννησης του συνθέτη Βαγγέλη Παπαθανασίου.

ΤΟ ΧΙΟΝΟΔΡΟΜΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΠΗΛΙΟΥ ΑΓΡΙΟΛΕΥΚΕΣ
Το Χιονοδρομικό Κέντρο Πηλίου Αγριόλευκες είναι χιονοδρομικό κέντρο στην Περιφειακή Ενότητας Μαγνησίας στο όρος Πήλιο.
Απέχει δύο χιλιόμετρα από τον οικισμό των Χανίων, 8 χιλιόμετρα από τον οικισμό του Αγίου Λαυρεντίου και 27 χλμ. από το Βόλο. Αναπτύσσεται στο όρος Πήλιο σε υψόμετρο 1471 μέτρων.
ΙΔΡΥΣΗ-ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ: Δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία του Ελληνικού Ορειβατικού Συλλόγου Βόλου (Ε.Ο.Σ Βόλου) το 1967, οπότε και λειτούργησε ο πρώτος εναέριος αναβατήρας. Από το 1997 φορέας διαχείρισής του είναι η Αναπτυξιακή Εταιρία Μαγνησίας (ΑΝΕΜ Α.Ε.).
ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ: Διαθέτει τρεις χώρους στάθμευσης για περισσότερα από 800 αυτοκίνητα. Παρέχονται ευκολίες για τους επισκέπτες του χιονοδρομικού κέντρου, όπως καταφύγιο, αναψυκτήριο, εστιατόριο, δυνατότητα ενοικιάσεων και πωλήσεων εξοπλισμού χιονοδρομίας, όπως χιονοπέδιλων (σκι), χιονοσανίδων (σνόουμπορντ) και ιατρείο. Λειτουργεί επίσης Σχολή εκπαίδευσης σκι και σνόουμπορντ με ειδικά τμήματα για παιδιά 3 χρονών και άνω με εκπαιδευμένο προσωπικό.
Υπάρχουν πέντε χιονοδρομικοί διάδρομοι (πίστες) συνολικού μήκους 15 χιλιομέτρων, ήτοι, 4 κύριες πίστες για σκι καταβάσεων, εγκεκριμένες από τη Διεθνή Ομοσπονδία Χιονοδρομίας (FIS) και 1 πίστα Δρόμων Αντοχής (Lang-Lauf), μήκους 5 χιλιομέτρων με μια διαδρομή σε ένα περιβάλλον από οξιές, αγριόλευκες, καστανιές και θέα στο Αιγαίο.
ΠΡΟΣΒΑΣΗ: Υπάρχει συγκοινωνία μέσω του ΚΤΕΛ Μαγνησίας από τον Βόλο μέχρι τα Χάνια δύο φορές την ημέρα. Ο Βόλος συνδέεται σιδηροδρομικά με την Λάρισα και από εκεί με ανταπόκριση στον σιδηροδρομικό σταθμό Λάρισας προς Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Το διεθνές αεροδρόμιο Νέας Αγχιάλου βρίσκεται σε απόσταση 50 χιλιομέτρων από τα Χάνια και εξυπηρετείται με λεωφορεία του ΚΤΕΛ Ν. Μαγνησίας.

ΤΟ ΔΙΜΗΝΙ
Το Διμήνι είναι κωμόπολη και Τοπική Κοινότητα της Δημοτικής Ενότητας Αισωνίας, του Δήμου Βόλου, της Περιφερειακής Ενότητας Μαγνησίας, στην Περιφέρεια Θεσσαλίας, με πληθυσμό (ως Κοινότητα) 2.102 κατοίκους. Βρίσκεται σε απόσταση περίπου 6 χλμ. δυτικά από το κέντρο του Βόλου, στην περιοχή της αρχαίας Αισωνίας και σε υψ. 62 μ.. Η ονομασία του οφείλεται στον νεολιθικό οικισμό του Διμηνίου (τέλος της 5ης χιλιετίας μέχρι το τέλος της Χαλκοκρατίας), ο οποίος βρίσκεται στο βορειοδυτικό άκρο του. Στα βορειοανατολικά περνάει ο χείμαρρος Καλιακούδας, που το χωρίζει από τον Βόλο, ενώ βόρεια η ΕΟ Βόλου – Λάρισας. Οι κάτοικοί του ασχολούνται με την γεωργία (ιδιαίτερα με την καλλιέργεια πεπονιών) και την κτηνοτροφία.
ΤΟ ΝΕΟΛΙΘΙΚΟ ΔΙΜΗΝΙ: Ο νεολιθικός οικισμός του Διμηνίου βρίσκεται 5 χλμ. από τον Βόλο, στις βορειοδυτικές παρυφές του σημερινού χωριού Διμήνι. Κατοικήθηκε από το τέλος της 5ης χιλιετίας μέχρι το τέλος της Χαλκοκρατίας. Τα αρχιτεκτονικά λείψανα που εκτείνονται πάνω στον λόφο μας δίνουν την εικόνα μιας οργανωμένης νεολιθικής κοινότητας, που παρουσιάζει ένα μοναδικό αρχιτεκτονικό στοιχείο: τους έξι λιθόκτιστους περίβολους, που είχαν κατά ζεύγη κτιστεί γύρω από τον οικισμό.
ΤΟ ΜΥΚΗΝΑΪΚΟ ΔΙΜΗΝΙ: Το 1980 νοτιοανατολικά του λόφου με τα νεολιθικά λείψανα, αποκαλύφθηκε σημαντικός Μυκηναϊκός οικισμός. Η πόλη αυτή, σύμφωνα με τις νεότερες απόψεις, ταυτίζεται με την Ιωλκό, την πατρίδα του Ιάσονα. Από τον οικισμό έχουν ως τώρα αποκαλυφθεί οκτώ ανεξάρτητες ιδιωτικές οικίες. Επίσης, σώζονται τα θεμέλια ενός μεγάλου Μυκηναϊκού μεγάρου, που βρισκόταν σε ηγεμονική θέση με πλήρη εποπτεία του Παγασητικού κόλπου, καθώς και δύο θολωτοί τάφοι βασιλέων της Ιωλκού.

Η ΝΕΑ ΙΩΝΙΑ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ
Η Νέα Ιωνία είναι πόλη, Δημοτική Ενότητα και Τοπική Κοινότητα του Δήμου Βόλου, της Περιφερειακής Ενότητας Μαγνησίας, στην Περιφέρεια Θεσσαλίας, με πληθυσμό 31.684 κατοίκους. Ως Δημοτική Ενότητα ο πληθυσμός της ανέρχεται σε 31.884 κατοίκους.
Είναι πρώην Δήμος που συνορεύει με τον Βόλο και συγκροτεί τη δεύτερη σε μέγεθος Δημοτική Ενότητα της Περιφερειακής Ενότας Μαγνησίας, μετά τη Δημοτική Ενότητα Βόλου. Από το 2011 με το πρόγραμμα Καλλικράτης, υπάγεται στον Δήμο Βόλου. Φυσικό όριο μεταξύ της πόλης του Βόλου και της πόλης της Νέας Ιωνίας είναι ο ποταμός Κραυσίδωνας.
ΟΝΟΜΑΣΙΑ: Οι πρόσφυγες που ξεριζώθηκαν από τη Σμύρνη και την υπόλοιπη Μικρά Ασία το 1922 με τη Μικρασιατική Καταστροφή ήταν οι πρώτοι κάτοικοι της περιοχής. Στην αρχή ήταν μία συνοικία του Βόλου και ονομαζόταν «Προσφυγικός συνοικισμός» ή απλά «συνοικισμός». Το οριστικό όνομα «Νέα Ιωνία» η περιοχή το πήρε το 1947, σε ανάμνηση των χαμένων πατρίδων – της Ελληνικής Ιωνίας – και τη μετατροπή της σε Δήμο και ξεχωριστή πόλη.
ΙΣΤΟΡΙΑ: Η ιστορία του τόπου συνδέεται άμεσα με τη Μικρασιατική Καταστροφή, τον εμπρησμό της Σμύρνης και ξεριζωμό 1.500.000 Ελλήνων της Μικράς Ασίας τον Αύγουστο του 1922 από τις ακμάζουσες πατρογονικές τους εστίες.
Στα τέλη του φθινοπώρου του 1924 στην άνυδρη περιοχή του Ξηρόκαμπου πάνω από τον χείμαρρο Κραυσίδωνα, άρχισαν να δημιουργούνται σε πρώτη φάση τα πρώτα προσφυγικά σπίτια για 2.000 περίπου άτομα, τα λεγόμενα Τετράγωνα, δημιουργώντας τον προσφυγικό Συνοικισμό του Βόλου, τη Νέα Ιωνία. Μέσα στο καλοκαίρι του 1925 ανεγέρθηκαν τα λεγόμενα Τσιμεντένια στα δυτικά της κεντρικής πλατείας και σε λίγα χρόνια τα Πέτρινα, δυτικά, όπου μαζί με τα Τζαμαλιώτικα και τα Γερμανικά ανατολικά τους, υπάρχουν και μένουν μόνιμα μέχρι και σήμερα – κάποια από αυτά με την παλιά, την πρώτη τους μορφή – δίνοντας στη Νέα Ιωνία μία ξεχωριστή φυσιογνωμία.
Η κοινότητα συστάθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου 1946 και αναγνωρίστηκε σε Δήμο στις 29 Μαΐου 1947. Μέχρι και το 1947 αποτελούσε ενιαίο Δήμο μαζί με τον Βόλο, τον Δήμο Παγασών. Με βασιλικό διάταγμα για λόγους πολιτικούς αποφασίσθηκε η διάσπασή της από το Βόλο, ενώ σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης εντάχθηκε ξανά στον Δήμο Βόλου. Από το 2023 στη Νέα Ιωνία λειτουργεί το Κέντρο Μικρασιατικού Πολιτισμού Η Στέγη των Ιώνων της Πολιτιστικής Εστίας Μικρασιατών Νέας Ιωνίας Μαγνησίας “Ίωνες”
Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΠΟΛΗ: Σήμερα, η Νέα Ιωνία έχει τα χαρακτηριστικά μιας σύγχρονης πόλης, με γοργούς ρυθμούς ανάπτυξης. Η προσφυγική προέλευση του πληθυσμού της Νέας Ιωνίας έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτιστικής φυσιογνωμίας της περιοχής. Αποτελείται από το ιστορικό κέντρο, γύρω από το οποίο έχει επεκταθεί η σημερινή πόλη, μια κοινότητα και δύο αγροτικούς οικισμούς.
ΑΞΙΟΘΕΤΑ: Στα αξιοθέατα της πόλης περιλαμβάνονται το Μουσείο Εθνικής Αντίστασης, το Μουσείο Προπολεμικής Μεταξουργίας, η εκκλησία της Ευαγγελίστριας, κ.α..

Ο ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΩΝ ΝΕΑΣ ΙΩΝΙΑΣ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ
Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Μικρασιατών Νέας Ιωνίας Μαγνησίας “το Εγγλεζονήσι” ιδρύθηκε τον Ιανουάριο του 1988 από Μικρασιάτες Πρόσφυγες που ήρθαν στο Βόλο το 1922 και εγκαταστάθηκαν στη Νέα Ιωνία Μαγνησίας το 1924.
Σκοπός και στόχοι του Συλλόγου είναι η διάσωση, διατήρηση και μεταλαμπάδευση της ιστορίας, του πολιτισμού, των αρχών, των αξιών και των παραδόσεων του Μικρασιατικού Ελληνισμού στις νεότερες γενιές.
Ο Σύλλογος λειτουργεί, σε εθελοντική δράση, τμήμα χορωδίας ενηλίκων, χορευτικά τμήματα παιδιών και ενηλίκων. Σταδιακά προχώρησε στη συλλογή φωτογραφικού, αρχειακού και μουσειακού υλικού στην προσπάθεια να διασώσει και να φέρει στο φως στοιχεία της καταγωγής των μελών του.
Σήμερα ο Σύλλογος αγκαλιάζει μέλη πέντε γενεών και παρουσιάζει μια πολυσχιδή δράση (επετειακές εκδηλώσεις, ομιλίες, παρουσιάσεις βιβλίων Μικρασιατικού περιεχομένου, εκδόσεις βιβλίων και ημερολογίων, θεατρικά δρώμενα, συνεργασίες με πολιτιστικούς φορείς, φιλανθρωπικές εκδηλώσεις, εκδρομές, επισκέψεις μουσείων και αρχαιολογικών χώρων κ.α).
Πρόεδρος του Συλλόγου είναι η κ. Ουρανία Σταματιάδου-Κουτσογιάννη.

Ο ΔΗΜΟΣ ΑΛΜΥΡΟΥ
Ο Δήμος Αλμυρού έχει έκταση 909,79 τ. χλμ. και πληθυσμό 16.072 κατοίκους. Έδρα του Δήμου είναι ο Αλμυρός. Δήμαρχος του Δήμου Αλμυρού είναι ο κ. Δημήτριος Εσερίδης.
Ο Δήμος Αλμυρού αποτελείται από 4 Δημοτικές Ενότητες, τις εξής: Αλμυρού, Σούρπης, Πτελεού και Ανάβρας, οι οποίες συνολικά περιλαμβάνουν 18 Τοπικές Κοινότητες, που αποτελούνται από 44 συστατικούς οικισμούς (σε παρένθεση αναγράφονται οι οικισμοί της κάθε Κοινότητας). Αναλυτικά:
1. ΔΕ Αλμυρού: Περιλαμβάνει τις τοπικές Κοινότητες Αλμυρού (Αλμυρός, Ανω Μαυρόλοφος, Αργιλοχώρι, Ζαρκαδοχώρι, Μαυρόλοφος, Νεοχωράκι, Παραλία Αλμυρού, Πέρδικα), Ευξεινουπόλεως (Ευξεινούπολη, Αγιος Ιωάννης), Ανθοτόπου (Ανθότοπος, Νεράϊδα), Κοκκωτών (Κοκκωτοί), Κροκίων (Κρόκιο, Καρφαλάκι), Κωφών (Κωφοί, Οθρυς), Πλατάνου (Νέος Πλάτανος, Πλάτανος, Χοροστάσι), Φυλάκης (Φυλάκη).
2. ΔΕ Σούρπης: Περιλαμβάνει τις τοπικές Κοινότητες Σούρπης (Σούρπη, Νηές), Αγίας Τριάδας (Αγία Τριάδα, Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Ξενίας), Αγίου Ιωάννου (Αγιος Ιωάννης), Αμαλιαπόλεως (Αμαλιάπολη, Κίκινθος), Βρυναίνης (Βρύναινα, Κονταρόλακκα), Δρυμώνος (Δρυμώνας).
3. ΔΕ Πτελεού: Περιλαμβάνει τις τοπικές Κοινότητες Πτελεού (Πτελεός, Αγία Μαρίνα, Αγιοι Απόστολοι, Γαβριανή, Καραβοτσάκι, Λειχούρα, Λουτρό, Πηγάδι), Αγίων Θεοδώρων (Αγιοι Θεόδωροι), Αχιλλείου (Αχίλλειο, Αγιος Δημήτριος, Αργηρόνησο [νησίδα]).
4. ΔΕ Ανάβρας: Περιλαμβάνει την τοπική Κοινότητα Ανάβρας (Ανάβρα).

Ο ΑΛΜΥΡΟΣ
Ο Αλμυρός είναι κωμόπολη, Δημοτική Ενότητα και Τοπική Κοινότητα του Δήμου Αλμυρού, της Περιφερειακής Ενότητας Μαγνησίας, στην Περιφέρεια Θεσσαλίας, με πληθυσμό 7.400 κατοίκους. Ως Δημοτική Ενότητα Αλμυρού έχει πληθυσμό 11.192 κατοίκους. Βρίσκεται στο νότιο τμήμα του της Περιφερειακής Ενότητας Μαγνησίας.
Ο Αλμυρός αποτελεί σημαντικό αγροτικό και εμπορικό κέντρο ολόκληρης της Μαγνησίας.
Η Τοπική Κοινότητα Αλμυρού, εκτός από την κωμόπολη του Αλμυρού, περιλαμβάνει και τα χωριά Ευξεινούπολη, Πλάτανος, Αργιλλοχώρι, Μαυρόλοφος, Άνω Μαυρόλοφος, Νεοχωράκι, Πέρδικα και Αχίλλειο, με το συνολικό πληθυσμό της Κοινότητας να ανέρχεται σε 8.087 κατοίκους.
ΙΣΤΟΡΙΑ: Η ιστορία του Αλμυρού είναι μεγάλη μέσα στο χρόνο. Η αρχαιολογική έρευνα έχει φέρει στο φως σημαντικά ευρήματα που υποδηλώνουν την έντονη παρουσία του ανθρώπου στην ευρύτερη περιοχή, από τη Νεολιθική ακόμη εποχή.
Στην αρχαιότητα, η ευρύτερη περιοχή του Αλμυρού ονομαζόταν Αχαΐα Φθιώτις. Σχεδόν όλος ο κάμπος Αλμυρού – Σούρπης αποτελούσε το λεγόμενο Αθαμάντιο Πεδίο, που πήρε τ’ όνομά του από τον βασιλιά Αθάμαντα. Η περιοχή έχει πλούσια μυθολογία (βασιλιάς Αθάμας, Φρίξος και Έλλη, Αχιλλέας και Μυρμιδόνες, Πρωτεσίλαος) και πλούσιο ιστορικό παρελθόν (Άλος, Φυλάκη) από τους Νεολιθικούς χρόνους έως σήμερα.
Ο ΦΡΙΞΟΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗ: Η ιστορία του Αλμυρού ξεκινά από την αρχαία πόλη Άλο (10 χλμ. από τον Αλμυρό) κοντά στη σημερινή θέση “Κεφάλωση”. Η ιστορική πόλη Άλος, την οποία ίδρυσε ο Βοιωτός βασιλιάς Αθάμας, ήταν σημαντική στην αρχαιότητα και πολυάνθρωπη. Ο βασιλιάς Αθάμας εκδιώχτηκε από τους Βοιωτούς και ήρθε στην περιοχή της Αχαΐας Φθιώτιδος, όπου ίδρυσε την πόλη. Ο Αθάμας είναι ο πατέρας του Φρίξου και της Έλλης, ενώ η μητέρα τους ήταν η Νεφέλη. Τα δύο αδέρφια τα φυγάδευσε η μητέρα τους μ’ ένα χρυσόμαλλο κριάρι για να τα γλυτώσει από τη διαταγή του πατέρα τους, που ήθελε τη θυσία τους. Καθώς πετούσαν πάνω από το Βόσπορο η Έλλη έπεσε κι από τότε η περιοχή αυτή ονομάζεται Ελλήσποντος. Ο Φρίξος ταξίδεψε έως τη μακρινή Κολχίδα, όπου το κριάρι θυσιάστηκε στους θεούς αλλά το δέρμα του το κράτησαν ως φυλαχτό. Αυτό είναι το ξακουστό χρυσόμαλλο δέρας για το οποίο ταξίδεψαν οι Αργοναύτες έως την Κολχίδα. Σύμβολο του Δήμου Αλμυρού είναι ο Φρίξος και η Έλλη.
Η ΣΠOΥΔΑΙΑ ΑΛΟΣ: Η Άλος ήταν σημαντική και πολυάνθρωπη πόλη στην αρχαιότητα, γνωστή για το λιμάνι της και το ρόλο που έπαιξε στους Περσικούς πολέμους, αλλά και στον Τρωικό πόλεμο. Ήταν πρωτεύουσα του κράτους των Μυρμιδόνων και του ομηρικού ήρωα Αχιλλέα, ο οποίος ξεκίνησε την εκστρατεία του για την Τροία από τις Νηές, παράλιο οικισμό της Σούρπης. Ο Αχιλλέας ήταν γιος του Πηλέα και της Θέτιδος, περίφημος για την ανδρεία του. Είναι ο βασικός ήρωας της ομηρικής Ιλιάδας, υπόδειγμα πολεμιστή και περήφανου ανθρώπου.
ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΙ ΧΡΟΝΟΙ: Κατά τον Μεσαίωνα αναπτύχθηκε η πόλη των Δύο Αλμυρών, λίγο βορειότερα της θέσης της Ελληνιστικής Άλου. Συγκεκριμένα, τον 4ο-5ο αι. μ.Χ. η πόλη μετατοπίζεται στην παραλιακή θέση “Αλμυρά” και επικράτησε το όνομα «Δύο Αλμυροί», «Αλμυροί» ή απλώς «Αλμυρός», όπου εγκαταστάθηκαν και κάτοικοι από τις κατεστραμμένες Φθιώτιδες Θήβες. Τον 9ο και 10ο αι. μ.Χ. εξελίχθηκε σε ακμαία παραθαλάσσια πόλη, στην οποία ζούσε μια διεθνής κοινότητα από Βενετούς, Πιζάτες, Γενοβέζους και Εβραίους εμπόρους, και κατά τον 12ο αι. ο Παγασητικός Κόλπος ονομάσθηκε “Κόλπος του Αλμυρού”. Γραπτές πηγές καθιερώνουν με σαφήνεια τον Αλμυρό ως μία από τις σημαντικότερες πόλεις – λιμάνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, μετά την Κωνσταντινούπολη και το Δυρράχιο. Στη σημερινή εποχή είναι γενικά αποδεκτή η υπόθεση ότι το όνομα «Δύο Αλμυροί» παραπέμπει στη γνωστή θέση στην περιοχή Τσιγκέλι Αλμυρού και στο φρούριο δυτικά της Ελληνιστικής Άλου.
Μετά τη Βυζαντινή εποχή, για λόγους κυρίως πειρατικών επιδρομών, η φημισμένη αρχαία πόλη Αλος, χτίστηκε στη σημερινή θέση.

Η ΑΡΧΑΙΑ ΑΛΟΣ
Η Άλος ήταν αρχαία Ελληνική πόλη της Θεσσαλίας, χτισμένη στις βορειοανατολικές υπώρειες του όρους Όθρυς και την πεδιάδα του Αλμυρού, σε απόσταση περίπου 100 μ. από τη θάλασσα. Η θέση της είχε μεγάλη στρατηγική σημασία στην αρχαιότητα, καθώς έλεγχε το στενό πέρασμα από τον Παγασητικό στον Μαλιακό κόλπο και κατά συνέπεια τον δρόμο από τη βόρεια προς τη νότια Ελλάδα.
Η πόλη αναφέρεται στον Κατάλογο Νεών της Ιλιάδας (Β 682), ενώ στον Ηρόδοτο (7, 173) είναι γνωστή ως σημαντικό λιμάνι κατά τους Περσικούς Πολέμους. Το 346 π.Χ. ο Φίλιππος Β΄ της Μακεδονίας την κατέστρεψε. Στην πρώιμη Ελληνιστική περίοδο, γύρω στο 302 π.Χ., η πόλη επανιδρύθηκε πιθανότατα ως επίνειο της Αχαΐας Φθιώτιδας.
Η Αλος υπέστη νέα καταστροφή πιθανόν από σεισμό το 265 π.Χ..

ΑΛΜΥΡΟΣ – ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΒΛΑΧΩΝ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΑΛΜΥΡΟΥ
Οι Βλάχοι της περιοχής Αλμυρού είναι γνωστοί με τον όρο Αρβανιτοβλάχοι ή Αρβαντόβλα- χοι. Ο όρος αυτός υποδηλώνει εκείνους τους Βλαχόφωνους Έλληνες που οι πρόγονοί τους είχαν βρεθεί να κατοικούν στις περιοχές της Βόρειας Ηπείρου. Αυτή τους η συνύπαρξη με τους εκεί κατοίκους είχε σαν αποτέλεσμα την γνώση εκτός της Βλάχικης, της Ελληνικής, αλλά και της Αλβανικής γλώσσας, η οποία επικρατούσε ως γλώσσα συνεννόησης και συναλλαγών στις περιοχές τους.
Δηλαδή οι Αρβανιτόβλαχοι είναι ένας από τους κλάδους των Βλάχων οι οποίοι στις μέρες μας είναι διασκορπισμένοι σε διάφορα μέρη της Μακεδονίας, Ηπείρου, Θεσσαλίας και Στερεάς Ελλάδας. Από την άποψη της γλώσσας δηλαδή, ήταν όλοι τρίγλωσσοι (Ελληνικά, Βλάχικα και Αλβανικά)..
Η αναφορά στους Βλάχους της επαρχίας Αλμυρού συμπεριλαμβάνει και τα κοντινά χωριά Νεράιδα και Ανθότοπος, τα οποία κατοικούνταν κατ΄ εξοχήν από Βλάχους. Επίσης και η Σούρπη στην επαρχία Αλμυρού έχει σημαντικό αριθμό βλάχικων οικογενειών (τουλάχιστον 500-600 άτομα)..
Επίσης πάρα πολλοί Βλάχοι από την περιοχή του Αλμυρού είναι στην Αμερική και μάλιστα ο εκεί Σύλλογός τους έχει ιδρυθεί το 1903.. (πληροφορίες από την ιστοσελίδα του Συλλόγου Βλάχων της επαρχίας Αλμυρού).

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟ ΤΜΗΜΑ ΧΟΡΟΥ ΑΛΜΥΡΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΔΩΝ ΒΟΛΟΥ
Το Λύκειο των Ελληνίδων διατηρεί τη δυναμική του παρουσία, στηριζόμενο πάντα στην εθελοντική προσφορά των μελών του, επιχειρώντας συγχρόνως τη σύνδεση της μακρόχρονης εμπειρίας του στην κοινωνική δράση και στη διαχείριση της πολιτιστικής κληρονομιάς με την επιστημονική γνώση.
Το Περιφερειακό Τμήμα χορού Αλμυρού του Λυκείου των Eλληνίδων Βόλου (Λ.Ε.Β.), συνεισφέρει δυναμικά στην εκπλήρωση των βασικών σκοπών του Λυκείου των Ελληνίδων, που είναι η μελέτη και διαφύλαξη της Ελληνικής παράδοσης και η μετάδοσή της από γενιά σε γενιά.
Το Λύκειο Ελληνίδων Βόλου (Λ.E.Β.), ιδρύθηκε τον Απρίλιο του 1920, σε μια εποχή μεγάλης οικονομικής, πνευματικής και κοινωνικής ανάπτυξης για την πόλη του Βόλου. Η φιλοσοφία της ίδρυσης και της λειτουργίας του στηρίχτηκε στα ιδεώδη της εμπνεύστριας του θεσμού Καλλιρρόης Σιγανού –Παρρέν, την πρωτοπόρο του γυναικείου κινήματος στην Ελλάδα,  η οποία ίδρυσε το Λύκειο  των Ελληνίδων Αθηνών, το 1911.
Ιδρύτρια του Λ.Ε.Β. ήταν η βολιώτισσα Αικατερίνη Ζίφου που βοηθούμενη από τον σύζυγό της, δικηγόρο και διανοητή Ιωάννη Ζίφο και τον λόγιο γιατρό και πολιτικό Δημήτρη Σαράτση και εξουσιοδοτημένη από την Παρρέν, πέτυχε να συσπειρώσει μια ομάδα γυναικών με στόχο το ακατόρθωτο για την εποχή της..
Στη συνέχεια η συνεισφορά του Λυκείου Ελληνίδων Βόλου στον τόπο, ήταν καταλυτική με συνεχείς δράσεις σε πολλούς επιμέρους τομείς και σε πολύ δύσκολες στιγμές για το Ελληνικό Εθνος, όπως: Εθελοντική προσφορά και φιλανθρωπία, εκπαίδευση-επιμόρφωση γυναικών (σχολή μητέρων και γονέων, τμήμα Διαλέξεων και το φιλολογικό Τμήμα), ενίσχυση της θέσης της γυναίκας, Πολιτισμός (καλλιτεχνικές εκθέσεις, γιορτή της μητέρας, ψυχαγωγικές εκδηλώσεις, δανειστική βιβλιοθήκη κ.α.), οικοτεχνία και επαγγελματική εκπαίδευση, τμήμα Υφαντικής, παράδοση-λαϊκός πολιτισμός (δημιουργία χορευτικών ομάδων-ιματιοθήκης) κ.α..
Σήμερα το Λύκειο Ελληνίδων Βόλου  (Λ.E.Β.), έχει ιδιόκτητο μουσειακό χώρο με μόνιμη έκθεση Παραδοσιακής Φορεσιάς από την περιοχή της Μαγνησίας από την πλούσια Ενδυματολογική Συλλογή του Λυκείου των Ελληνίδων Βόλου, ενώ παράλληλα αναπτύσσει έντονη δράση με τα τμήματα παραδοσιακού χορού, στα οποία φοιτούν περίπου 550 άτομα (παιδιά, νέοι και ενήλικες).
Τα τελευταία χρόνια το Λ.Ε.Β. εκπονεί εκπαιδευτικά προγράμματα για θέματα λαϊκού πολιτισμού και τοπικής αρχιτεκτονικής, τα οποία υλοποιούνται στους χώρους του Μουσείου, με μεγάλη συμμετοχή παιδιών από τα σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης του Βόλου και της ευρύτερης περιοχής.
Από το 2009 επαναλειτουργεί το εργαστήριο του αργαλειού, ενώ προστέθηκαν και τα τμήματα κεντήματος (λασέ-μακραμέ) πλεκτικής, κοπτικής–ραπτικής και κατασκευής κούκλας. 
Παράλληλα λειτουργούν δημιουργικά ψυχαγωγικά εργαστήρια για παιδιά, όπως μαθήματα για τον ελεύθερο χρόνο των παιδιών ηλικίας προσχολικής και όλων των τάξεων του Δημοτικού Σχολείου,  με τον παραδοσιακό  Καραγκιόζη, θέατρο και κατασκευή χάρτινων φιγούρων, αφήγησης παραμυθιού και εργαστηρίου  μουσειοπαιχνιδισμάτων, δίνοντας ευκαιρίες για δημιουργία και έκφραση μαθαίνοντας ταυτόχρονα τον πλούτο της  προφορικής λαϊκής μας παράδοσης.
Πέραν των παραπάνω το Λύκειο Ελληνίδων Βόλου παρουσιάζει σημαντικότατη  πολιτιστική και κοινωνική δραστηριότητα με διοργάνωση συνεδρίων, εκδηλώσεων, εσπερίδων,  συναντήσεων, βιβλιοπαρουσιάσεων, τιμητικών εκδηλώσεων για προσωπικότητες και φορείς της πνευματικής και κοινωνικής ζωής του τόπου.
Με την υποστήριξη της τοπικής κοινωνίας και της ευρύτερης λυκειακής οικογένειας γενικότερα, το Λύκειο Ελληνίδων Βόλου αναπτύσσει μεγάλη πολιτιστική, κοινωνική και εκπαιδευτική δραστηριότητα, τόσο στα θέματα του χορού όσο και στα θέματα της  ιστορικής έρευνας, της παράδοσης και του λαϊκού πολιτισμού του τόπου και για το πολύτιμο έργο του, τιμήθηκε το 2010 με το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών. 
Πρόεδρος του Λυκείου των Eλληνίδων Βόλου (Λ.Ε.Β) είναι η κ. Μαρία Σπανού.

Η ΣΟΥΡΠΗ
Η Σούρπη είναι μεγάλο χωριό, Δημοτική Ενότητα και Κοινότητα του Δήμου Αλμυρού, της Περιφερειακής Ενότητας Μαγνησίας, στην Περιφέρεια Θεσσαλίας.
Ως Δημοτική Ενότητα η Σούρπη έχει πληθυσμό 2.485 κατοίκους και ως Τοπική Κοινότητα 1.384 κατοίκους.
Στην Κοινότητα Σούρπης υπάγεται επίσης και ο οικισμός Νηές, με πληθυσμό 15 κατοίκους.
ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ: Βρίσκεται σε υψόμετρο 30 μ. και είναι κτισμένη αμφιθεατρικά στους πρόποδες του Κοκκινόβραχου (448μ.) και του Καραγκίνη (300 μ.) που αποτελούν προέκταση του Χλωμού όρους (893 μ.). Ο Χλωμός είναι μια οροσειρά που ξεκινά από την περιοχή του Πτελεού και τελειώνει στην θαλάσσια περιοχή της Αμαλιάπολης. Όλο το χωριό έχει ηλιακή πρόσοψη, με φυσική προστασία από τους Β.Α ανέμους, εμπρός του δε απλώνεται ευφορότατη πεδιάδα, το αρχαίον Αθαμάντιον πεδίον. Βρίσκεται στο κέντρο του Ελληνικού χώρου, απέχοντας από την Αθήνα 275 χλμ. και από την Θεσσαλονίκη 250 χλμ.. Σε σχέση με τις κοντινές πόλεις ο Αλμυρός βρίσκεται στα 15 χλμ. ενώ ο Βόλος στα 50 χλμ.. Πολύ κοντά στο χωριό διέρχεται η Εθνική οδός Αθηνών – Θεσσαλονίκης, ενώ ως το 1963 περνούσε μέσα από την Σόυρπη η Παλαιά Εθνική οδός, που σήμερα είναι η επαρχιακή οδός προς το Πτελεό.
ΙΣΤΟΡΙΑ: Η Σούρπη έχει μακραίωνη ιστορία, που ξεκινά περίπου χίλια (1.000) χρόνια πριν, από τη Βυζαντινή εποχή. Το σημερινό χωριό μπορεί να ονομασθεί ως νεότερη Σούρπη, γι’ αυτό και η ιστορική του διαδρομή θα πρέπει να χωρισθεί σε δύο (2) περιόδους. Το “παλιό” χωριό, που ξεκινά από τα Βυζαντινά χρόνια και φτάνει έως την έναρξη της Τουρκοκρατίας και στο “νέο” χωριό, που ξεκινά από τον 15ο αιώνα μέχρι τις μέρες μας.
ΑΣΧΟΛΙΕΣ ΚΑΤΟΙΚΩΝ: Η κύρια ασχολία των κατοίκων της Σούρπης είναι η γεωργία και η κτηνοτροφία. Στην ευρύτερη περιοχή καλλιεργούνται ελιές, σιτηρά, βαμβάκι κ.α.. Στον κάμπο της Σούρπης καλλιεργούνται σχεδόν 8 τ. χλμ. με σιτηρά, βαμβάκι, ντομάτα κ.λ.π., και στις πλαγιές και τους λόφους άλλα 6 τ. χλμ. με ελιές, αμπέλια, αμυγδαλιές κ.λ.π..
Στον κτηνοτροφικό τομέα, αρκετά είναι τα γιδοπρόβατα που εκτρέφονται στην ευρύτερη περιοχή. Μάλιστα η Σούρπη είναι ο 2ος οικισμός στη Μαγνησία, μετά την Ανάβρα, σε αριθμό αιγοπροβάτων και σε τόνους παραγωγής γαλακτοκομικών προϊόντων.

Ο ΠΤΕΛΕΟΣ
Ο Πτελεός ή η Πτελεός ή το Πτελεό ή το Φτελιό, είναι χωριό, Δημοτική Ενότητα και Κοινότητα του Δήμου Αλμυρού, της Περιφερειακής Ενότητας Μαγνησίας, στην Περιφέρεια Θεσσαλίας, με πληθυσμό 1195 κατοίκους. Βρίσκεται στους πρόποδες της νότιας πλευράς του όρους Χλωμός, που είναι μέρος της Όθρυος. Ως Δημοτική Ενότητα ο Πτελεός έχει συνολικό πληθυσμό 1990 κατοίκους.
ΙΣΤΟΡΙΑ: Τρεις οικιστικές εγκαταστάσεις με το όνομα Πτελεός υπήρξαν στην περιοχή. Αυτές είναι α) Ο οικισμός στο λόφο «Γρίτσα» (από το Γκορίτσα = μικρό βουνό) που κατοικήθηκε από τα προϊστορικά χρόνια μέχρι το 500 π.Χ., β) Ο οικισμός στο «Παλιοχώρι» στην περιοχή του Βενετικού κάστρου που κατοικήθηκε περίπου από το 500 π.Χ. μέχρι το 1470 και γ) η σημερινή θέση του χωριού.
ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ: Στα Ομηρικά έπη και συγκεκριμένα στην Ιλιάδα αναφέρεται η προϊστορική Πτελεός, ως μία από τις πόλεις που συμμετείχαν στον Τρωικό πόλεμο. Οι κάτοικοι της περιοχής αποκαλούνταν Φθιώτες Αχαιοί, προς διάκριση από τους Αχαιούς που κατοικούσαν στην Πελοπόννησο, καθώς το όνομα Αχαιός αναφέρεται στη φυλή. Οι Αχαϊκές πόλεις της Φθιώτιδας αποτελούσαν είδος συμπολιτείας, που η κάθε μια είχε τους δικούς της άρχοντες. Αυτοί μάλιστα, οι Φθίοι, που κατοικούσαν την Πτελεόν, την Φυλάκη, την Πύρασο, την Ίτωνα και τον Αντρώνα, υπό την ηγεσία του Πρωτεσίλαου, με 40 πλοία συμμετείχαν στην εκστρατεία της Τροίας. Εκεί, ο άτυχος Πρωτεσίλαος, ο πρώτιστος των ηρώων, που αποβιβάστηκε πηδώντας στη στεριά, σκοτώθηκε από έναν Δάρδανο.
ΚΛΑΣΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ: Αρχαιολογικά ευρήματα συνηγορούν ότι την κλασική εποχή αλλά και μέχρι το 1470 οι Πτελεάτες κατοικούσαν στη θέση «Παλιοχώρι» στην περιοχή του λόφου του «Βενετσιάνικου κάστρου». Στα πρώτα ιστορικά χρόνια οι Φθιώτες Αχαιοί ευρίσκονταν υπό την επικυριαρχία των Θεσσαλών μέχρι του 443 π.Χ..
Στη συνέχεια τα επόμενα 50 χρόνια η Αχαϊκή Φθιώτιδα έζησε υπό την επιρροή των Λακεδαιμονίων ή σε κατάσταση ουδετερότητας μεταξύ Αθηναίων και Σπαρτιατών, ενώ ακολούθησε μια εικοσαετία υπό την κυριαρχία του Θηβαίου στρατηγού Πελοπίδα, ο οποίος είχε καταλάβει την περιοχή.
Το 352 π.Χ. ο Φίλιππος Β΄ της Μακεδονίας, μαζί με όλες τις Θεσσαλικές πόλεις κυρίευσε τις Φερές, καθώς και τα λιμάνια των Παγασών και του Πτελεού. Από τότε και για πολλά χρόνια η περιοχή βρέθηκε υπό την κυριαρχία των Μακεδόνων. Ο Μέγας Αλέξανδρος πέθανε το 323 π.Χ., γεγονός που σηματοδότησε την έναρξη της Ελληνιστικής εποχής και τις διαμάχες των επιγόνων..
Ο ΠΤΕΛΕΟΣ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ: Όταν δημιουργήθηκε το πρώτο Ελληνικό κράτος το 1831, και με την οριστικοποίηση των συνόρων τα επόμενα χρόνια, ο Πτελεός, η γειτονική Σούρπη, η μετέπειτα Αμαλιάπολη και οι περιοχές της δεξιάς όχθης του χείμαρρου που αναφέρεται ως Σαλαμπριάς (Σουρπιώτικος) εντάχθηκαν στην Ελληνική επικράτεια, ενώ τα χωριά της αριστερής όχθης, όπως η Αγία Τριάδα, η Βρύναινα και το μοναστήρι της Παναγίας Ξενιάς βρέθηκαν στην Τουρκική επικράτεια. Έτσι ο Πτελεόσ βρέθηκε στην παραμεθόριο περιοχή για πενήντα χρόνια, μέχρι την ενσωμάτωση της υπόλοιπης Θεσσαλίας στην Ελλάδα το 1881.

Η ΑΝΑΒΡΑ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ
Η Ανάβρα, είναι χωριό, Δημοτική Ενότητα και Τοπική Κοινότητα του Δήμου Αλμυρού, της Περιφερειακής Ενότητας Μαγνησίας, στην Περιφέρεια Θεσσαλίας, με πληθυσμό 405 κατοίκους. Η Ανάβρα ονομαζόταν μέχρι το 1928 Γούρα.
ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ: Είναι χτισμένη στις δυτικές πλαγιές του όρους Όθρυς σε υψόμετρο 780 μέτρων. Βρίσκεται στους πρόποδες της νότιας πλευράς του όρους Χλωμός, που είναι μέρος της Όθρυος. Η περιοχή της Ανάβρας είναι δασωμένη ενώ κοντά στο χωριό βρίσκονται οι πηγές του Ενιπέα. Απέχει 72 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα της Περιφερειακής Ενότητας, τον Βόλο.
ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΚΑΙ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ: Η Ανάβρα είναι χαρακτηρισμένη ως ορεινός αγροτικός οικισμός, έχει δε εξελιχθεί σε αγροτικό οικισμό πρότυπο. Έγινε ο πρώτος οικισμός της Ελλάδας που καλύπτει εντελώς τις ενεργειακές του ανάγκες από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Tο επίπεδο διαβίωσης των κατοίκων είναι ένα από τα υψηλότερα στην Ελλάδα και είναι ένα από τα λίγα ορεινά αγροτικά χωριά της Ελλάδας που ο πληθυσμός του παρουσιάζει αύξηση. Στην Ανάβρα τα τελευταία χρόνια έχει διαμορφωθεί ένα πλούσιο πλέγμα πολιτιστικών πόρων, που προσελκύουν επισκέπτες απ’ όλη την επικράτεια.
ΤΟ ΠΑΡΚΟ ΓΟΥΡΑ: Το Περιβαλλοντικό Πολιτισμικό Πάρκο «ΓΟΥΡΑ» έχει δημιουργηθεί στις πηγές της Ανάβρας. Από τις πηγές αυτές ξεκινά ο ποταμός Ενιππέας. Στο πάρκο υπάρχει δίκτυο μονοπατιών με βασικό μονοπάτι πλακοστρωμένο και παρακλάδια, προστατευτικά κάγκελα σε επικίνδυνα σημεία, γεφύρια σε 5 βασικά σημεία, αναλειματικοί τοίχοι από λιθοδομή, εξοπλισμός με ξύλινους τραπεζόπαγκους και δοχεία απορριμμάτων, παιδική χαρά κ.α.. Ακόμη έχει τοποθετηθεί σήμανση και ενημερωτικές πινακίδες για τα αξιοθέατα του πάρκου, την πανίδα τη χλωρίδα κ.α..
ΤΟ ΑΙΟΛΙΚΟ ΠΑΡΚΟ ΑΛΟΓΟΡΑΧΗΣ: Tο Αιολικό Πάρκο Αλογόραχης αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα έργα της Ανάβρας. Σημαντικό περιβαλλοντικό έργο με ιδιαίτερη σημασία και εμβέλεια. Το Αιολικό Πάρκο Αλογόραχης βρίσκεται στο όρος Οθρυς, σε υψόμετρο (περίπου) 1.200 μ..
ΑΛΛΑ ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ: Άλλα σημεία στο χωριό που αξίζουν να επισκεφτεί κανείς είναι το Λαογραφικό Μουσείο Κτηνοτροφικής Ζωής καθώς και τη Βιβλιοθήκη της Ανάβρας. Όμως, περιφερειακά του χωριού υπάρχουν περιοχές αρχαιολογικού ενδιαφέροντος, όπως τα 3 κάστρα Eλληνιστικής εποχής και το πρωτοελλαδικό νεκροταφείο. Η ορεινή φύση βέβαια κρύβει κι άλλους θησαυρούς όπως πέτρινα γεφύρια, σπήλαια κ.α..

Ο ΔΗΜΟΣ ΖΑΓΟΡΑΣ-ΜΟΥΡΕΣΙΟΥ
Ο Δήμος Ζαγοράς-Μουρεσίου έχει έκταση 150,54 τ. χλμ. και πληθυσμό 4.562 κατοίκους. Έδρα του Δήμου είναι η Ζαγορά.
Δήμαρχος του Δήμου Ζαγοράς-Μουρεσίου είναι ο κ. Κωνσταντίνος Καραγεωργίου.
Ο Δήμος Ζαγοράς-Μουρεσίου αποτελείται από 2 Δημοτικές Ενότητες της Ζαγοράς και του Μουρεσίου, οι οποίες συνολικά περιλαμβάνουν 9 Τοπικές Κοινότητες, που αποτελούνται από 22 συστατικούς οικισμούς (σε παρένθεση αναγράφονται οι οικισμοί της κάθε Κοινότητας). Αναλυτικά:
1. ΔΕ Ζαγοράς: Περιλαμβάνει τις τοπικές Κοινότητες Ζαγοράς (Ζαγορά, Ανάληψη, Πουριανός Σταυρός, Χορευτό), Μακρυρράχης (Μακρυρράχη, Αγιοι Σαράντα, Καράβωμα), Πουρίου (Πουρί, Ελίτσα, Οβριός).
2. ΔΕ Μουρεσίου: Περιλαμβάνει τις τοπικές Κοινότητες Τσαγκαράδας (Τσαγκαράδα, Μυλοπόταμος), Αγίου Δημητρίου Πηλίου (Αγιος Δημήτριος, Αγιος Ιωάννης [Δ.δ. Αγίου Δημητρίου Πηλίου]), Ανηλίου (Ανήλιο, Πλάκα), Κισσού (Κισσός), Μουρεσίου (Αγιος Ιωάννης, Μούρεσι, Νταρούχαρη), Ξορεχτίου (Κάτω Ξορύχτι, Ξορύχτι).

Η ΖΑΓΟΡΑ ΠΗΛΙΟΥ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ
Η Ζαγορά, είναι χωριό του Πηλίου, Τοπική Κοινότητα και έδρα του Δήμου Ζαγοράς-Μουρεσίου, της Περιφερειακής Ενότητας Μαγνησίας, στην Περιφέρεια Θεσσαλίας, με πληθυσμό 1.951 κατοίκους. Ως Δημοτική Ενότητα ο πληθυσμός της ανέρχεται σε 2.775 κατοίκους.
ΙΣΤΟΡΙΑ: Τα αρχαιολογικά ευρήματα στην επίπεδη κορυφή και γύρω από τον λόφο Παληόκαστρο, μαρτυρούν ερείπεια Βυζαντινών και παλιότερων κτισμάτων, κατά καιρούς δε, στις κοντινές στα σημεία αυτά εκτάσεις, έχουν βρεθεί αρχαίοι τάφοι, πήλινα αγγεία, ξίφη και νομίσματα με παραστάσεις της Αργώς. Τα ευρήματα αυτά δείχνουν πως στην περιοχή ήταν χτισμένη κάποια προχριστιανική πόλη, που σύμφωνα με τον ιστορικό Νικόλαο Γεωργιάδη, είναι οι αρχαίες Μύραι, που αναφέρει ο Σκύλαξ.
Ο πρώτος πυρήνας του χωριού εκτιμάται πως βρισκόταν στη θέση Άγιος Αθανάσιος, ενώ αργότερα μετατοπίστηκε στο μοναστήρι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος που κτίστηκε τον 15ου αιώνα, χωρίς να αποκλείεται το ενδεχόμενο να κτίστηκε πάνω στα θεμέλια παλαιότερου ναού. Γύρω από το μοναστήρι αυτό έγινε η πρώτη οίκηση των κατοίκων της παλιάς Ζαγοράς, η οποία όπως φαίνεται για διάκριση ονομάστηκε Σωτήρα-Ζαγορά, και σταδιακά, ιδίως κατά τους μετέπειτα χρόνους της ανάπτυξης και της ακμής της, δημιουργήθηκαν οι υπόλοιπες συνοικίες του Αγίου Γεωργίου, της Αγίας Κυριακής και της Αγίας Παρασκευής (Περαχώρας).
Το όνομα Σωτήρα-Ζαγορά επικρατούσε μέχρι το δεύτερο μισό του 17ου αιώνα σαν επίσημο όνομα του οικισμού, αναφερόμενο σε διάφορα πατριαρχικά σιγίλλια και άλλα επίσημα έγγραφα, σώζονται δε και σφραγίδες με αυτή τη διπλή ονομασία.
Η ΝΕΑ ΖΑΓΟΡΑ: Σύμφωνα με σχετικές αναφορές στις αρχές του 17ου αιώνα, η οικονομία της στηριζόταν κυρίως στη γεωργία και στην κτηνοτροφία. Διοικητικά, εκείνη την εποχή η Ζαγορά αποτελούσε χάσι, ελεγχόμενο κυρίως από αγάδες της Λάρισας. Ακόμη, η πλειοψηφία των κατοίκων εργάζονταν ως κολίγοι σε κτήματα μοναστηρίων, τα οποία αργότερα πέρασαν στον έλεγχο – οικονομικά ισχυρών – ντόπιων. Οι αντίξοες συνθήκες διαβίωσης οδήγησαν κατά τα μέσα του 17ου αιώνα αρκετούς Ζαγοριανούς στη μετανάστευση.
Το 1669, δόθηκαν από τον Σουλτάνο διάφορα προνόμια στην ευρύτερη περιοχή, βασικότερο των οποίων ήταν να μην κατοικούν μονίμως Τούρκοι. Τα επόμενα χρόνια η γεωργία και το εμπόριο άκμασαν, ενώ ιδιαίτερη ανάπτυξη γνώρισαν οι τοπικές βιοτεχνίες των μάλλινων υφασμάτων και του μεταξιού, μέχρι και τα μέσα του 19ου αιώνα.
Για την ευχερέστερη διεξαγωγή αυτού του εξαγωγικού και εισαγωγικού εμπορίου δημιουργήθηκε αξιόλογος στόλος από ιστιοφόρα, ο οποίος με αφετηρία το γειτονικό Χορευτό, διέσχιζε τις θάλασσες του Αιγαίου, της Μαύρης Θάλασσας και της ευρύτερης Μεσογείου μεταφέροντας τα τοπικά προϊόντα στην Κωνσταντινούπολη, τη Σμύρνη και τα μεγάλα λιμάνια της Ευρώπης. Η οικονομική ευρωστία και η συνεχής επικοινωνία με το εξωτερικό, δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για την πνευματική ανάπτυξη και ακμή της Ζαγοράς.
ΠΑΙΔΕΙΑ: Στην Ζαγορά επί Τουρκοκρατίας υπήρχαν δύο σχολεία. Το πρώτο, άγνωστο πότε ιδρύθηκε, λειτουργούσε σε κελιά του μοναστηριού του Σωτήρος και λέγονταν απλά Σχολείο, ενώ η προσφερόμενη σε αυτό εκπαίδευση, αναφέρεται ως υποτυπώδης. Το δεύτερο, που ονομάσθηκε Ελληνομουσείο, ιδρύθηκε γύρω στα 1702 στο μοναστήρι του Αγίου Προδρόμου. Στην σχολή αυτή, η οποία έγινε γνωστή για τους διαπρεπείς δασκάλους της και για τους διαπρέποντας μαθητές της, διδάσκονταν εκτός από την Ελληνική γλώσσα, μαθηματικά, φυσική, αστρονομία, γεωγραφία, φιλοσοφία, ιστορία και ξένες γλώσσες. Ο Πατριάρχης Καλλίνικος Δ΄, που επέστρεψε στην ιδιαίτερη πατρίδα του στα 1762, με την συνδρομή του Ιωάννου Πρίγκου, Ζαγοριανού έμπορου εγκατεστημένου στην Ολλανδία, καθώς και άλλων εύπορων ντόπιων, ανοικοδόμησε το Σχολείο, το οποίο από την περίοδο αυτή κι έπειτα λειτουργεί και ως οικοτροφείο, έχοντας την δυνατότητα να στεγάσει και να συντηρήσει αρκετούς μαθητές από τα γύρω χωριά κι άλλες πιο απομακρυσμένες περιοχές. Με τις φροντίδες επίσης του πατριάρχη Καλλινίκου και των δωρεών του Ιωάννη Πρίγκου, η σχολή εμπλουτίστηκε με πολλά σπάνια και αξιόλογα βιβλία, απαραίτητα για την λειτουργία της. Έτσι τέθηκαν οι βάσεις της Βιβλιοθήκης της Ζαγοράς στην οποία συνεισέφεραν βιβλία και χρήματα πολλοί άλλοι επώνυμοι Ζαγοριανοί. Στους μαθητές του Ελληνομουσείου συγκαταλέγονται ο Άνθιμος Γαζής, ο Γρηγόριος Κωνσταντάς, ο Ρήγας Φεραίος^[17], ο Φίλιππος Ιωάννου κ.ά..
Κατά τα τέλη του 18ου αιώνα και τις αρχές του 19ου, η κοινοτική διοίκηση της Ζαγοράς (που βρισκόταν στα χέρια των ισχυρών τοπικών οικογενειών) χαρακτηριζόταν ως η πιο αποτελεσματική μεταξύ των χωριών του Πηλίου, απολαμβάνοντας καθολική αποδοχή.
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821: Κατά την προετοιμασία της Επανάστασης του 1821, αρκετοί Ζαγοριανοί μυήθηκαν στη Φιλική Εταιρεία, τόσο στη γενέτειρά τους, όσο και στη Μολδοβλαχία. Σημαντικά ντόπια μέλη της οργάνωσης ήταν ο Φίλιππος Ιωάννου, ο Αντώνης Στέφος και ο Αδάμ Χατζηπάντος. Στις 5 Μαΐου του 1821, οι Ζαγοριανοί υπό την αρχηγία του οπλαρχηγού Κυριάκου Μπασδέκη συγκεντρώθηκαν στη θέση στου Μπασδέκη το καλύβι και κινήθηκαν μαζί με τους πολεμιστές των άλλων χωριών νοτιότερα, πρωτοστατώντας στην πολιορκία του φρουρίου του Βόλου, στην οποία πληγώθηκε βαρύτατα ο Κυριάκος Μπασδέκης.
Aργότερα, στην επανάσταση του Πηλίου κατά τον Ιανουάριο του 1878 (μέρος των ευρύτερων Eλληνικών επαναστάσεων στην οθωμανική επικράτεια), η Ζαγορά υπήρξε η έδρα της επαναστατικής κυβερνήσεως των εξεγερμένων περιοχών της οποίας πρόεδρος εξελέγη ο Ιερώνυμος Κασσαβέτης. Και η επανάσταση μεν εκείνη κατεστάλη, με πρωτοβουλία της Αγγλίας, είχε όμως ως αποτέλεσμα την παραχώρηση της Θεσσαλίας στην Ελλάδα με την Συνθήκη του Βερολίνου του 1878.
ΚΑΤΟΧΗ: Την περίοδο της Κατοχής, τον Ιανουάριο του 1943, με αφορμή τον θάνατο ενός Ιταλού λοχία σε συμπλοκή με αντάρτες κοντά στον οικισμό, ο Ιταλός διοικητής Βόλου, Λουίτζι Γιάλα, προχώρησε στον βομβαρδισμό της Ζαγοράς από το Χορευτό. Ακολούθως οι Ιταλικές δυνάμεις πραγματοποίησαν επιδρομή στην κωμόπολη, την οποία λεηλάτησαν, προχωρώντας ακόμη σε μαζικές συλλήψεις και σποραδικούς φόνους. Αργότερα ορισμένοι από τους αιχμαλώτους (κατά μια πηγή 17) εκτελέστηκαν, ενώ στα μέσα Φεβρουαρίου του ίδιου έτους οι κάτοικοι υποχρεώθηκαν να εκκενώσουν τη Ζαγορά, στην οποία επέστρεψαν μετά από περίπου ένα μήνα. Ακολούθησε νέος βομβαρδισμός τον Σεπτέμβριο του 1943 από τις Γερμανικές δυνάμεις Κατοχής που είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο μερικών ατόμων και τον τραυματισμό αρκετών, ενώ τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους, καθώς και τον Μάρτιο του 1944 πραγματοποιήθηκαν επιδρομές που είχαν ως αποτέλεσμα την καταστροφή δεκάδων σπιτιών και τον θάνατο – σύμφωνα με τους υπολογισμούς του μητροπολίτη Δημητριάδος Ιωακείμ – συνολικά άλλων εννιά κατοίκων.
Το 1938 πραγματοποιήθηκε η οδική σύνδεση της Ζαγοράς με την πρωτεύουσα της Περιφερειακής Ενότητας Μαγνησίας, τον Βόλο, και το 1952 πραγματοποιήθηκε η τηλεφωνική σύνδεση της Ζαγοράς με την πόλη του Βόλου.
ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ: Σήμερα η Ζαγορά είναι σημαντικό οικονομικό κέντρο της περιοχής κυρίως μέσα από τον τουρισμό και την καλλιέργεια του περίφημου Ζαγοριανού μήλου, το οποίο έχει ενταχθεί στο Ευρωπαϊκό σύστημα πιστοποίησης Προστατευόμενης Ονομασίας Προέλευσης (ΠΟΠ).
ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ: Η Κρήνη των Νηϊάδων Νυμφών που βρίσκεται στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου Ζαγοράς Πηλίου, κατασκευάστηκε από μέλος της ιστορικής οικογένειας των Κασσαβέτηδων, και συγκεκριμένα με δαπάνη της Ευφροσύνης χήρας του Δημητρίου Κασσαβέτη το 1865.
Αλλο αξιοθέατο είναι η Εκκλησία της Αγίας Κυριακής, που κατασκευάστηκε το 1740, από τον αρχιτέκτονα Δήμο Ζαπανιώτη.

Ο ΑΓΡΟΤΙΚΟΣ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΣ ΖΑΓΟΡΑΣ
Ο Αγροτικός Συνεταιρισμός Ζαγοράς είναι από τους αρχαιότερους συνεταιρισμούς, αφού ιδρύθηκε το 1916 από 199 Ζαγοριανούς. Το 1985 ο Συνεταιρισμός μπαίνει σε νεα φάση δράσης οργανωμένης εμπορικής επιχείρησης. Το εμπορικό σήμα κατοχυρώνεται και κάθε αυθεντικό μήλο Ζαγορίν φέρει το αυτοκόλλητο που το κάνει ξεχωριστό. Το 1996 έρχεται η αναγνώριση με την ετικέτα “Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσης” από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τα μήλα Ζαγορίν ταξιδεύουν σε όλον τον κόσμο και κατακτούν τις διεθνείς αγορές 100 χρόνια συνεχούς παραγωγής και παρουσίας στον αγροτικό τομέα!
O Aγροτικός Συνεταιρισμός Ζαγοράς παράγει μήλα ελεγμένα, υψηλής ποιότητας, εγγυημένα και με Προστατευμένη Ονομασία Προέλευσης. Η διάκριση αυτή πιστοποιεί ότι το μήλο Ζαγορίν είναι προϊόν υψηλών προδιαγραφών. Με τη μέθοδο της Ολοκληρωμένης Παραγωγής το μήλο Ζαγορίν είναι πεντακάθαρο, υγιεινό, για αυτό το εμπιστεύονται στην Ελλάδα αλλά και σε όλον τον κόσμο.
Εδώ και έναν αιώνα ο Αγροτικός Συνεταιρισμός Ζαγοράς, γράφει την ιστορία του Ελληνικού μήλου και συγκαταλέγεται στους τρεις πρότυπους συνεταιρισμούς της Ευρώπης. Η ποιότητα των επώνυμων πλέον μήλων «ΖΑΓΟΡΙΝ» έχει γίνει συνείδηση στον Έλληνα καταναλωτή και η φήμη τους ξεπερνά τα σύνορα της Ελλάδας, κατακτώντας τις αγορές της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής.
Πρόεδρος του Αγροτικού Συνεταιρισμού Ζαγοράς, είναι ο κ. Ιωάννης Β. Κράββαρης.
Για να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα του Συνεταιρισμού κάντε κλικ στην εικόνα..

Η ΤΣΑΓΚΑΡΑΔΑ ΠΗΛΙΟΥ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ
Η Τσαγκαράδα, είναι χωριό και Τοπική Κοινότητα του Δήμου Ζαγοράς-Μουρεσίου, της Περιφερειακής Ενότητας Μαγνησίας, στην Περιφέρεια Θεσσαλίας, με πληθυσμό 454 κατοίκους. Στην Τοπική Κοινότητα Τσαγκαράδας υπάγεται και οικισμός του Μυλοποτάμου με 74 κατοίκους, οπότε και συνολικός πληθυσμός της Κοινότητας ανέρχεται σε 128 κατοίκους.
Βρίσκεται στις πλαγιές του Πηλίου σε απόσταση 55 χιλιομέτρων νοτιοανατολικά του Βόλου.
Το χωριό αποτελείται από τέσσερεις μικρότερους οικισμούς, οι οποίοι παίρνουν το όνομά τους από τις εκκλησίες που βρίσκονται στις κεντρικές πλατείες: Άγιοι Ταξιάρχες που είναι και ο παλαιότερος οικισμός, η Αγία Παρασκευή και Άγιος Στέφανος, που βρίσκονται κατά μήκος του δημόσιου δρόμου, και η Αγία Κυριακή, η οποία βρίσκεται χαμηλά στην πλαγιά του βουνού προς τη θάλασσα.
ΙΣΤΟΡΙΑ: Η Τσαγκαράδα άρχισε να κτίζεται γύρω στο 1600. Υπάρχουν όμως ευρήματα, όπως αρχαίες οικοδομές, τάφοι και πιθάρια που χρονολογούνται γύρω στο 1363. Επίσης η περιοχή ήταν κατοικημένη στις αρχές της Μακεδονικής περιόδου καθώς και στα Βυζαντινά χρόνια. Τα πρώτα σπίτια που κτίστηκαν βρίσκονταν κοντά στην θάλασσα, αλλά εξαιτίας του φόβου που υπήρχε για τους πειρατές άρχισαν να κτίζουν όλο και πιο ψηλά. Επιπλέον, εξαιτίας του μεγάλου ποσοστού της φτωχολογιάς που υπήρχε, ο πληθυσμός της Τσαγκαράδας στράφηκε στη βιοτεχνία. Υπήρξε επίσης και έντονο μεταναστευτικό ρεύμα των περισσότερων κάτοικων του Ανατολικού Πηλίου προς τις πόλεις της Ανατολής, κυρίως στην Σμύρνη, την Αλεξάνδρεια και την Κωνσταντινούπολη.
ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ: Στις αρχές του 20^ου αιώνα, στα 1909 ιδρύθηκε η Νανοπούλειος σχολή, παίρνοντας  το όνομα της από τον ευεργέτη Νικόλαο Νανόπουλο. Αρχικά η λειτουργία της περιορίζονταν ως Οικονομικό Γυμνάσιο και αργότερα άρχισε να καλύπτει τις ανάγκες της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση αρμόδια ήταν η Αχιλλοπούλειος Εμπορική Σχολή η οποία ιδρύθηκε το 1865 και έως το 1988 λειτουργούσε ως χώρος εκπαίδευσης μαθητών δημοτικού, γυμνάσιου και λύκειου, μέχρι που κτίστηκε το σημερινό κτήριο στέγασης Γυμνασίου – Λυκείου Τσαγκαράδας
Η ΠΗΛΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ: Χαρακτηριστικό της Τσαγκαραδας αποτελεί και η ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, γνωστή ως «Πηλιορείτικη». Αυτή η αρχιτεκτονική περιλαμβάνει εξαίρετα οικοδομήματα που φέρουν τη σφραγίδα της αρχοντιάς και της δημιουργικότητας του αποδήμου Τσαγκαραδιώτικου στοιχείου, όπως έργα κοινής ωφέλειας (σχολεία, εκκλησίες) και αρχοντικά. Πολλά από αυτά τα έργα έχουν δημιουργηθεί από την γενιά των ευεργετών οι όποιοι, όταν επέστρεψαν από την ξενιτιά, ίδρυσαν λαμπρά οικοδομήματα. Τέτοια δημιουργήματα είναι η Εμπορική Σχολή, το Νανοπούλειο Σχολέιο, το υδραγωγείο των Αγίων Ταξιαρχών και η κατασκευή του δρόμου Τσαγκαράδας- Μηλεών.
ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ: To Κρυφό Σχολείο που λειτουργούσε την διάρκεια της Τουρκοκρατίας στη μέση ενός θεόρατου και απόκρημνου βράχου που δέρνεται από τα άγρια κύματα του Αιγαίου πελάγους, δίπλα από την παραλία της Φακίστρας. Εκεί ασκήτευε ένας καλόγερος από το 1668, ο οποίος δίδασκε στα παιδιά, κρυφά από τον Τούρκους. Η σπηλιά σώζεται και είναι επισκέψιμη στο κοινό.
Αλλο αξιοθέατο είναι το Παλιό Γεφύρι στην αρχή του χωριού της Τσαγκαράδας, Ονομάστηκε έτσι εξαιτίας της ημερομηνίας κτίσης του το 1728 και αποτελούσε τον μοναδικό χερσαίο εμπορικό δρόμο της εποχής εκείνης. Ενώνει το χωριό της Τσαγκαράδας και του Ξουριχτιού. Ο πλάτανος 100 ετών στην πλατεία της Αγίας Παρασκευής είναι η τουριστική ατραξιόν του χωριού. Ο κορμός του έχει περίμετρο 15 μέτρα, ενώ το καλοκαίρι η σκιά του καλύπτει ολόκληρη την πλατεία.
ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ: Στην κεντρική πλατεία της Τσαγκαράδας, όπου τοποθετείται και ο χιλιόχρονος πλάτανος, βρίσκεται η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, που κτίστηκε το 1909 από τον Τσαγκαραδιώτη ευεργέτη Νικόλαο Στακό. Γιορτάζει στις 26 Ιουλίου. Τη μέρα αυτή διοργανώνεται λαϊκό πανηγύρι στην πλατεία.
Η εκκλησία του Αγίου Ταξιάρχη βρίσκεται στην πρώτη συνοικία της Τσαγκαράδας που κτίστηκε το 1946. Άξιο αναφοράς αποτελεί το τέμπλο Βενετσιάνικου τύπου που χρονολογείται το 1746. Η εκκλησία αυτή γιορτάζει στις 6 Σεπτεμβρίου.
Η εκκλησία του Αγίου Στεφάνου κτίστηκε το 1772. Αξια αναφοράς είναι ο αρχιερατικός θρόνος και το ιδιαίτερο τέμπλο. Γιορτάζει στις 2 Αυγούστου.
ΠΑΡΑΛΙΕΣ: Μυλοποτάμου, Φακίστρας και Καραβοστασιάς.
ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ: Η Τσαγκαράδα είναι τόπος καταγωγής της πολιτικής οικογένειας Καρτάλη, καθώς και του επιχειρηματία και ευεργέτη Ευάγγελου Αχιλλόπουλου.

ΟΙ ΠΑΡΑΛΙΕΣ ΤΗΣ ΤΣΑΓΚΑΡΑΔΑΣ
Η Τσαγκαράδα είναι γνωστή για τις παραλίες της εξαιτίας των κρυστάλλινων, γαλαζοπράσινων και εξαιρετικά καθαρών νερών. Η παραλία του Μυλοπόταμου βρίσκεται σε ένα επιβλητικό τοπίο με απόκρημνα βράχια να καταλήγουν σε μια θαυμάσια βοτσαλωτή αμμουδιά. Η παραλία χωρίζεται στα δύο από έναν βράχο που εισχωρεί στη θάλασσα. Διάμεσου όμως ενός φυσικού ανοίγματος ενώνονται οι δυο παραλίες.
Η παραλία της Καραβοστασιάς (λέγεται επίσης και Καραβοτσακσιά [καράβι+τσακίζω]), επειδή πιθανολογείται οτι στα βράχια της, στη διάρκεια μιας θαλασσοταραχής, καταστράφηκε ένα μέρος του στόλου του Πέρση βασιλιά Ξέρξη. Η τοποθεσία αυτής της παραλίας είναι ανάμεσα σε αυτές της Φακίστρας και του Μυλοπόταμου. Επειδή η παραλία δεν είναι αμμώδης, προσφέρει ένα απόκρημνο και βραχώδες τοπίο. Πιθανολογείται οτι στη διάρκεια της Μακεδονικής και Βυζαντινής περιόδου βρίσκονταν εκεί η αρχαία πόλη Κασθαναία.
Η παραλία της Φακίστρας (φωτογραφία), χαρακτηρίζεται από την άγρια και μαγευτική ομορφιά της. Είναι περιτριγυρισμένη από απότομα βράχια πού συγκροτούν έναν κολπίσκο.

12 MONTHS RESORT & SPA
Το 12 Months Resort & Spa συνδυάζει την περίφημη παραδοσιακή πηλιορείτικη αρχιτεκτονική με την πολυτέλεια και το έντονο στοιχείο της φύσης. Οι επιβλητικές πλαγιές των λόφων με την πυκνή, παρθένα χλωρίδα και το γαλάζιο του Αιγαίου, δημιουργούν τις ιδανικές συνθήκες για τέλειες διακοπές όλες τις εποχές του χρόνου. Η προνομιακή του θέση δίνει εύκολη πρόσβαση στο χιονοδρομικό κέντρο του Πηλίου και σε όλες τις διάσημες βοτσαλωτές παραλίες, όπως ο Μυλοπόταμος και ο Άγιος Ιωάννης. Στο 12 Months Resort & Spa, οι εποχές δεν αποτελούν ποτέ περιορισμό.
Για να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα του 12 Montsh Resort & Spa, κάντε κλικ στην εικόνα:

ΤΟ ΜΟΥΡΕΣΙ ΠΗΛΙΟΥ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ
Το Μούρεσι είναι χωριό του Πηλίου, Τοπική Κοινότητα και Δημοτική Ενότητα του Δήμου Ζαγοράς-Μουρεσίου, της Περιφερειακής Ενότητας Μαγνησίας, στην Περιφέρεια Θεσσαλίας, με πληθυσμό 402 κατοίκους. Ως Δημοτική Ενότητα ο πληθυσμός της ανέρχεται σε 1.787 κατοίκους.
Το Μούρεσι είναι ένα γραφικό χωριό που έχει θέα προς το βουνό και τη θάλασσα. Είναι γεωγραφικά κτισμένο πάνω από την Νταμούχαρη, το Παπα Νερό και τον Άγιο Ιωάννη, το παλιότερο παραθαλάσσιο του ανατολικού Πηλιού. Ο επισκέπτης πηγαίνοντας στο Μούρεσι αντικρίζει την Χαλκιδική η οποία βρίσκεται απέναντι όπως και το Άγιο Όρος. Το Μούρεσι διαθέτει άγρια φυσική ομορφιά, αλλά είναι το ιδανικό μέρος για διακοπές μακριά από τον πολύ κόσμο.
ΙΣΤΟΡΙΑ: Από την αρχαία εποχή το μέρος φαίνεται πως ήταν κατοικημένο. Αυτό διαπιστώνεται από το γεγονός οι στο λόφο που βρίσκεται ανατολικά της εκκλησίας Αγία Παρασκευή βρέθηκε στις 20 Αυγούστου του 1934 λήκυθος της αρχαϊκή εποχής άβαφη, μέσα σε ένα τάφο σκεπασμένο με κεραμίδια.
Στα μεσαιωνικά χρόνια τα ίχνη του χωριού ξαναφαίνονται στη Νταμούχαρη όπου υπάρχει και το μοναδικό σε ασφάλεια λιμάνι στην περιοχή, λιμάνι που προσφέρεται σαν το πιο βολικό καταφύγιο για τα πλοία σε όλη την κακοτράχαλη ακτή του ανατολικοί Πηλίου που, όπως παρατηρεί και ο Γεωργιάδης, «εν καιρώ χειμώνι είναι απροσπέλαστος».
ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ: Ο επισκέπτης στο Μούρεσι θα μπορεί να διακρίνει την ομορφιά που έχουν εκκλησίες του χωριού, όπως είναι η Αγία Παρασκευή, ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία , το ξωκλήσι του Σταύρου και η εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου με το όμορφο ξυλόγλυπτο τέμπλο της ενώ η εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου χτίστηκε το 1810.

Ο ΔΗΜΟΣ ΝΟΤΙΟΥ ΠΗΛΙΟΥ
Ο Δήμος Νοτίου Πηλίου έχει έκταση 369,36 τ. χλμ. και πληθυσμό 8.274 κατοίκους. Έδρα του Δήμου είναι η Αργαλαστή.
Δήμαρχος του Δήμου Νοτίου Πηλίου είναι ο κ. Μιχαήλ Μιτζικός.
Ο Δήμος Νοτίου Πηλίου αποτελείται από 5 Δημοτικές Ενότητες τις εξής: Αφετών, Σηπιάδος, Αργαλαστής, Μηλεών,και Τρικερίου, οι οποίες συνολικά περιλαμβάνουν 17 Τοπικές Κοινότητες, που αποτελούνται από 64 συστατικούς οικισμούς (σε παρένθεση αναγράφονται οι οικισμοί της κάθε Κοινότητας). Αναλυτικά:
1. ΔΕ Αφετών: Περιλαμβάνει τις τοπικές Κοινότητες Νεοχωρίου (Νεοχώρι, Αγιος Δημήτριος, Αφυσσος, Ζερβόχια, Μεγάλη Βρύση, Πλάκα), Αφετών (Αφέτες, Προφήτης Ηλίας).
2. ΔΕ Σηπιάδος: Περιλαμβάνει τις τοπικές Κοινότητες Λαύκου (Λαύκος, Αγιοι Απόστολοι, Αγιος Ανδρέας, Κουκουλέϊκα, Μαραθιάς, Μικρό, Χονδρή Αμμος), Μηλίνης (Μηλίνα), Προμυρίου (Προμύρι, Αγιος Γεώργιος, Βοδίνι, Καστρί, Λύρη, Μορτιά, Μούσγες, Πατριχώρι, Πλατάνια, Ροδιά, Τρόχαλα).
3. ΔΕ Τρικερίου: Περιλαμβάνει την Δημοτική Κοινότητα Τρικερίου (Τρίκερι, Αγία Κυριακή, Αγία Σοφία, Αγιος Γεώργιος, Αλατάς, Γεροπλίνα, Κόττες, Μονή Παναγίας, Παλιό Τρίκερι, Πύθος).
4. ΔΕ Μηλεών: Περιλαμβάνει την Δημοτική Κοινότητα Μηλεών (Μηλιές, Κορόπη, σταυροδρόμι) και τις Τοπικές Κοινότητες Νηλείας (Αγιος Γεώργιος, Αγία Τριάδα, Ανω Γατζέα, Δύο Ρεύματα, Κάτω Γατζέα), Βυζίτσης (Βυζίτσα, Αργυραίικα), Καλών Νερών (Καλά Νερά), Πινακατών (Πινακάτες, Αγιος Αθανάσιος).
5. ΔΕ Αργαλαστής: Περιλαμβάνει την Δημοτική Κοινότητα Αργαλαστής (Αργαλαστή, Κάλαμος, Καλλιθέα, Λεφόκαστρο, Μυριοβρύτη, Πάλτση, Πάου, Χόρτο) και τις Τοπικές Κοινότητες Μετοχίου (Μετόχι) και Ξινόβρυσης (Ξινόβρυση, Ποτιστικά).

Η ΑΡΓΑΛΑΣΤΗ
Η Αργαλαστή είναι ημιορεινή κωμόπολη, Δημοτική Ενότητα, Κοινότητα και έδρα του Δήμου Νοτίου Πηλίου, της Περιφερειακής Ενότητας Μαγνησίας, στην Περιφέρεια Θεσσαλίας, με πληθυσμό 1.395 κατοίκους. Ως Δημοτική Ενότητα ο πληθυσμός της ανέρχεται σε 1.603 κατοίκους.
ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ: Η Αργαλαστή είναι χτισμένη σε ένα εύφορο πεδίο 40 χλμ. ΝΑ του της πόλης του Βόλου, σε μεσοσταθμικό υψόμετρο περίπου 200 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Αποτελεί σημαντικό τουριστικό (και τοπικά εμπορικό) κέντρο της περιοχής, σαν ένα από τα χωριά του Πηλίου με πλούσια πολιτιστική παράδοση, και σταθμό για όσους κατευθύνονται προς τις κοντινές παραλίες του Παγασητικού (Χόρτο, Κάλαμος, Λεφόκαστρο) ή του ανοικτού Αιγαίου (Ποτιστικά, Μελανή, Πάλτση). Η περιοχή είναι πάρα πολύ εύφορη και παράγει λάδι, δημητριακά και διάφορα φρούτα. Επίσης, ευδοκιμεί και η κτηνοτροφία. Τα τελευταία χρόνια η αμπελοκαλλιέργεια και η παραγωγή κρασιού αναπτύσσεται ξανά δυναμικά στην περιοχή.
Η τοπική κοινότητα Αργαλαστής είναι χαρακτηρισμένη ως αγροτικός πεδινός οικισμός, με έκταση 56,526 τετραγωνικά Χιλιόμετρα.
ΙΣΤΟΡΙΑ: Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας η Αργαλαστή ήταν πρωτεύουσα των Βακουφίων και υπήρξε έδρα Τούρκου βοεδόδα αλλά και κατή. Αναπτύχθηκε οικονομικά και το όνομά της έφερε η περιοχή του Πηλίου. Υπαγόταν στη μητρόπολη Δημητριάδος. Το 1821 κάηκε από τους Τούρκους γιατί δεν «προσκύνησε». Μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλίας, αναφέρεται επίσημα το 1883, να ορίζεται έδρα του τότε Δήμου Σπαλάθρων.
ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ: Ο ναός των Αγίων Αποστόλων (Πέτρου και Παύλου) βρίσκεται κοντά στην κεντρική πλατεία χτίστηκε το 1886 και πρόκειται για τρίκλιτη βασιλική που κτίστηκε σε σχέδια του αρχιτέκτονα Περπινιάν.
Εξαιρετικό δείγμα τοπικής αρχιτεκτονικής των αρχών του 20ού αιώνα αποτελεί το μαρμάρινο καμπαναριό του ναού, το οποίο αποτελεί πιστό αντίγραφο του κωδωνοστασίου του μητροπολιτικού ναού της Αγίας Φωτεινής, στη Σμύρνη. Κατασκευάστηκε το 1913 από μάρμαρο και έχει δύο Ρώσικες καμπάνες και ένα Ελβετικό ρολόι. 
Στην περιοχή γύρω από την Αργαλαστής βρίσκονται ενσωματωμένα μέλη αρχαίων και μεσαιωνικών κτισμάτων, κάτι που προσθέτει στην ατμόσφαιρα του χωριού, ορισμένοι δε οι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι εκεί βρισκόταν η αρχαία πόλη Σπάλαθρα, ενώ άλλοι εντοπίζουν εκεί την πόλη Μαγνησία.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει το Παλιό Παρθεναγωγείο το οποίο βρίσκεται κοντά στην κεντρική πλατεία και κτίστηκε τα τέλη του 19ου αιώνα ενώ εγκαταλείφθηκε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Από το 1995 έχει χαρακτηριστεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο. Το 2002 ανακαινίστηκε και έχει μετατραπεί σε κέντρο πολλαπλών χρήσεων και εκδηλώσεων ενώ διευθυντής του, στις αρχές του 20ού αιώνα, ήταν ο φιλόλογος και ποιητής Κώστας Βάρναλης.
ΠΑΙΔΕΙΑ-ΥΓΕΙΑ-ΥΠΟΔΟΜΕΣ: Η Αργαλαστή, ως μεγάλο χωριό, διαθέτει Γυμνάσιο, Λύκειο, Ταχυδρομικό γραφείο και Κέντρο Υγείας.

ΤΟ ΝΕΟΧΩΡΙ ΠΗΛΙΟΥ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ
Το Νεοχώρι Πηλίου είναι χωριό και Κοινότητα της Δημοτικής Ενότητας Αφετών του Δήμου Νοτίου Πηλίου, της Περιφερειακής Ενότητας Μαγνησίας, στην Περιφέρεια Θεσσαλίας. Η Κοινότητα εκτός από το Νεοχώρι περιλαμβάνει και τους οικισμούς Άγιο Δημήτριο, Άφησσο, Ζερβόχια, Μεγάλη Βρύση και Πλάκα με τον συνολικό της πληθυσμό να ανέρχεται σε 580 κατοίκους.
ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ: Βρίσκεται στις δυτικές πλαγιές του όρους Ισώματα στα νοτιανατολικά του Πηλίου σε υψόμετρο 460 μέτρα ενώ απέχει περίπου 35 χλμ. ΝΑ. από τον Βόλο και 12 Β. από την Αργαλαστή (έδρα του δήμου). Είναι κτισμένο σε περιοχή κατάφυτη από πλατάνια, πεύκα και καστανιές όπως και ρεματιές που διατηρούν το κλίμα του χωριού δροσερό το καλοκαίρι, με τα σπίτια του οικισμού να έχουν θέα τόσο προς το Αιγαίο Πέλαγος όσο και τον Παγασητικό κόλπο.
ΙΣΤΟΡΙΑ-ΟΝΟΜΑΣΙΑ: Το χωριό κτίστηκε περίπου κατά τις αρχές του 17ου αιώνα (1600), από κατοίκους που κατά πλειοψηφία προέρχονταν από την Βυζαντινή πόλη Λάη, αλλά και από κατοίκους αρχαίων οικισμών της περιοχής. Σε αυτό το γεγονός οφείλει το χωριό την ονομασία του. Με την πάροδο των αιώνων και λόγω του καθεστώτος οικονομικής αυτονομίας που παραχωρείται από την Υψηλή Πύλη, στο χωριό εγκαθίστανται πληθυσμοί εκδιωγμένοι από άλλες περιοχές, όπως νησιώτες του Αιγαίου και φυγάδες της Θεσσαλίας. Πολιούχος του χωριού είναι ο Άγιος Δημήτριος, μία εκκλησία που κατασκευάστηκε το 1768 και διαθέτει στο εσωτερικό της αγιογραφίες του ζωγράφου Ιωάννη Παγώνη.
ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ: H πλατεία του χωριού με τα αιωνόβια πλατάνια, τα πέτρινα καλντερίμια του χωριού και τη πέτρινη σκεπαστή του βρύση, έχει χαρακτηριστεί ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο χρονολογούμενη στις αρχές του 19ου αιώνα, διότι αποτελεί σημαντικό κτίσμα για τη μελέτη της ιστορίας της αρχιτεκτονικής του οικισμού του Νεοχωρίου και του Πηλίου γενικότερα. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και η Μονή της Παναγίας της Πλάκας, καθώς και το φράγμα Παναγιώτικο.

Ο ΛΑΥΚΟΣ ΠΗΛΙΟΥ
Το Λαύκος είναι χωριό και Κοινότητα της Δημοτικής Ενότητας Σηπιάδος του Δήμου Νοτίου Πηλίου, της Περιφερειακής Ενότητας Μαγνησίας, στην Περιφέρεια Θεσσαλίας. Η Κοινότητα εκτός από τον Λαύκο περιλαμβάνει και τους οικισμούς Αγιοι Απόστολοι, Αγιος Ανδρέας, Κουκουλέϊκα, Μαραθιάς, Μικρό, Χονδρή Αμμος, με τον συνολικό της πληθυσμό να ανέρχεται σε 456 κατοίκους.
ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ-ΚΛΙΜΑ: Το χωριό είναι χτισμένο σε υψόμετρο 300 μέτρων και απέχει 54 χιλιόμετρα από τον Βόλο, Χαρακτηριστικό του οικισμού είναι η δροσιά ακόμη και στις πιο ζεστές μέρες του καλοκαιριού, χάρη στον βορειοανατολικό άνεμο που συχνά δροσίζει το χωριό. Η τοποθεσία του εξασφαλίζει εύκολη πρόσβαση στις ακτές τόσο στον Παγασητικού όσο και στου Αιγαίου από τον οικισμό και ακτή Μικρό, απέναντι από την Εύβοια που αντίθετα από το όνομά της διαθέτει μια μεγάλη αμμώδη παραλία.
ΟΝΟΜΑΣΙΑ: Για το όνομα του χωριού Λαύκος η πιο επικρατέστερη εκδοχή φέρεται να αντλεί από τον προσδιορισμό γλαυκός.
ΙΣΤΟΡΙΑ: Ο Γλαύκος είναι να ιστορικό χωριό που φέρεται να κατοικήθηκε στα τέλη του 15ου αιώνα, σε επιλεγμένη τοποθεσία, αθέατη από τα πειρατικά πλοία που παρέπλεαν την περιοχή, στη συνέχεια επεκτάθηκε προς την κορυφογραμμή που του εξασφαλίζει θέα προς τον Παγασητικό.
ΑΞΙΟΘΕΤΑ: Στον οικισμό υπάρχει το «Μουσείο Ραδιοφώνου Αντώνης Ταβάνης», ένα από τα μόλις δύο μουσεία ραδιοφώνου που υπάρχουν στην Ελλάδα, καθώς και το μουσείο γλυπτικής και ζωγραφικής “Φάμπειο”, που ιδρύθηκε το 2005 προς τιμήν του Λαυκιώτη γλύπτη και ζωγράφου Θανάση Φάμπα.
ΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΛΑΥΚΟΥ: Στον Λαύκο στεγάζεται καφενείο το οποίο λειτουργεί αδιάκοπα από το έτος 1785.
Στη φωτογραφία η πλατεία του χωριού Λαύκος Πηλίου Μαγνησίας.

Ο ΔΗΜΟΣ ΡΗΓΑ ΦΕΡΑΙΟΥ
Ο Δήμος Ρήγα Φεραίου έχει έκταση 549,77 τ. χλμ. και πληθυσμό 8.870 κατοίκους. Έδρα του Δήμου είναι το Βελεστίνο.
Δήμαρχος του Δήμου Ρήγα Φεραίου είναι ο κ. Νασίκας Δημήτριος.
Ο Δήμος Ρήγα Φεραίου αποτελείται από 3 Δημοτικές Ενότητες τις εξής: Φερών, Κάρλας και Κεραμιδίου, οι οποίες συνολικά περιλαμβάνουν 10 Δημοτικές Κοινότητες, που αποτελούνται από 20 συστατικούς οικισμούς (σε παρένθεση αναγράφονται οι οικισμοί της κάθε Κοινότητας). Αναλυτικά:
1. ΔΕ Φερών: Περιλαμβάνει τις Κοινότητες Βελεστίνου (Βελεστίνο, Χλόη), Αγίου Γεωργίου Φερών (Αγιος Γεώργιος Φερών), Αερινού (Αερινό, Πολυζαίικα), Μικρού Περιβολακίου (Μικρό Περιβολάκι), Περιβλέπτου (Περίβλεπτο, Αγιος Δημήτριος, Ελευθεροχώρι, Κοκκαλαίικα, Κοκκίνα).
2. ΔΕ Κάρλας: Περιλαμβάνει τις Κοινότητες Στεφανοβικείου (Στεφανοβίκειο), Καναλίων (κανάλια), Κερασιάς (Κερασιά, Ανω Κερασιά), Ριζομύλου (Ριζόμυλος).
3. ΔΕ Κεραμιδίου: Περιλαμβάνει την Κοινότητα Κεραμιδίου (Κεραμίδι, Βενέτον, Καμάρι, Μονή Μεταμορφώσεως Σωτήρος Φλαμουρίου).

Η «ΚΑΡΔΙΑ» ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ «ΧΤΥΠΑ» ΣΤΟΝ ΔΗΜΟ ΡΗΓΑ ΦΕΡΑΙΟΥ
Ο Δήμος Ρήγα Φεραίου με τη μακραίωνη ιστορία του και το πλούσιο πολιτιστικό του απόθεμα, αποτελεί αναμφίβολα πόλο έλξης για κάθε επισκέπτη. Στη γενέτειρα του Ρήγα Βελεστινλή, που εκτείνεται από το Χαλκοδόνιο όρος μέχρι το Αιγαίο και με την αναγεννημένη «αρχόντισσά του» Λίμνη Κάρλα, ο επισκέπτης έχει κάθε λόγο να περιηγηθεί στις ομορφιές και να θαυμάσει το φυσικό κάλλος που απλόχερα προσφέρει η φύση.
Ο Δήμος Ρήγα Φεραίου διαθέτει σε όλα του τα δημοτικά διαμερίσματα το τετράπτυχο: ιστορικού- πολιτιστικού- θρησκευτικού  και γαστρονομικού τουρισμού.
Έχετε, λοιπόν, έναν καλό λόγο να επισκεφθείτε τον Δήμο Ρήγα Φεραίου και να απολαύσετε τις ομορφιές του!

ΤΟ ΒΕΛΕΣΤΙΝΟ
Το Βελεστίνο είναι κωμόπολη, Κοινότητα της Δημοτικής Ενότητας Φερών και έδρα του Δήμου Ρήγα Φεραίου, της Περιφερειακής Ενότητας Μαγνησίας, στην Περιφέρεια Θεσσαλίας. Η Κοινότητα εκτός από το Βελεστίνο περιλαμβάνει και τον οικισμό Χλόη με τον συνολικό της πληθυσμό να ανέρχεται σε 3.202 κατοίκους.
Είναι η γενέτειρα του επαναστάτη και εθνεγέρτη Ρήγα Βελεστινλή-Φεραίου (1757-1798). Βρίσκεται σε υψόμετρο 120 μέτρων, στην πλαγιά ενός λόφου, στο νοτιοανατολικό άκρο του Θεσσαλικού κάμπου. Απέχει 17 χλμ. δυτικά του Βόλου και 40 χλμ. νοτιοανατολικά της Λάρισας, ενώ από την Αθήνα απέχει 310 χλμ.. Εκεί υπάρχει σιδηροδρομικός σταθμός στην τοπική γραμμή Λάρισα-Βόλος, καθώς και οι εγκαταστάσεις του Μουσειακού Σιδηροδρόμου Θεσσαλίας. Ο Αυτοκινητόδρομος 1 διέρχεται ανατολικά του Βελεστίνου.
Φωτογραφία από Pelion Culture.

ΒΕΛΕΣΤΙΝΟ → ΕΝΑΣ ΤΟΠΟΣ ΠΟΥ ΕΜΠΝΕΕΙ ΠΟΙΗΤΕΣ – ΞΕΝΑΓΗΣΗ
Οι περισσότεροι γνωρίζουν τo Βελεστίνο (αρχαίες Φερές) ως την πατρίδα του εθνεγέρτη Ρήγα Φεραίου. Λίγοι μόνο ξέρουν ότι ένα από τα πιο σημαντικά έργα αρχαίου δράματος, η Άλκηστις του Ευριπίδη, διαδραματίζεται στις Φερές και ίσως ακόμη πιο λίγοι έχουν επισκεφτεί τα αρχαιολογικά μνημεία της μικρής αυτής πόλης. Κι όμως, οι αρχαιότητες στις Φερές-Βελεστίνο, αξίζουν την προσοχή σας και σίγουρα τον χρόνο σας.
Η ακρόπολη της Μυκηναϊκής εποχής δεν έχει ακόμη ανασκαφεί αλλά ο λόφος όπου έχει εντοπιστεί αποτελεί από μόνος του ένα «μνημείο» που αξίζει κανείς να δει, όπως και οι Μυκηναϊκοί θαλαμοειδείς τάφοι που έχουν αποκαλυφθεί στις παρυφές του λόφου.
Ο δωρικός ναός του Θαυλίου Δία στα βόρεια της αρχαία πόλης αποτελεί τεκμήριο της ακμής των Φερών στην Κλασική εποχή. Η καρδιά όμως των Φερών υπήρξε πάντα η Υπέρεια Κρήνη, η πηγή που όπως αναφέρει ο Σοφοκλής αγαπούσαν οι αρχαίοι θεοί. Σήμερα, η πηγή μπορεί να έχει πια στερέψει, οι Φερές όμως αναβλύζουν ακόμη μνήμες και ιστορία.
Η ξενάγηση στο Βελεστίνο θα σας μυήσει στην ιστορία και τους μύθους της αρχαίας πόλης. Εφόσον το επιθυμείτε, η ξενάγηση μπορεί να ολοκληρωθεί στο Αρχαιολογικό Μουσείο Βόλου όπου εκτίθενται τα πιο σημαντικά και τα πιο πρόσφατα ευρήματα από την αρχαία πόλη των Φερών. Διάρκεια ξενάγησης: περίπου 1 ώρα (χωρίς την επίσκεψη στο μουσείο).
Pelion Culture.

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΦΕΡΩΝ
Ο Άγιος Γεώργιος Φερών είναι χωριό και Κοινότητα της Δημοτικής Ενότητας Φερών, του Δήμου Ρήγα Φεραίου, της Περιφερειακής Ενότητας Μαγνησίας, στην Περιφέρεια Θεσσαλίας με πληθυσμό 535 κατοίκους.
ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ: Το χωριό βρίσκεται κοντά στην Εθνική Οδό Θεσσαλονίκης – Λαμίας στο ύψος της εξόδου για Βόλο στον κόμβο Βελεστίνου και βρίσκεται σε υψόμετρο 113 μέτρων από την επιφάνεια της Θάλασσας.
ΙΣΤΟΡΙΑ: Κατά τον 4 αιώνα π.χ. το ως άνω αναφερόμενο χωριό είχε την ονομασία Μικρά Φερά, όντας οικισμός της αρχαίας Θεσσαλικής πόλης Φερές (Φεραί). Κατά τον προαναφερθέντα αιώνα στο χωριό βασίλευε ο Τύραννος Λυκόφρων, ο οποίος χρησιμοποιούσε τα Μικρά Φερά ως πέρασμα για το λιμάνι της Ιωλκού. Επίσης από τα Μικρά Φερά διέρχονταν καραβάνια με σιτηρά και διάφορα άλλα εμπορεύματα καθώς υπήρχε πηγή με πόσιμο νερό με αποτέλεσμα τα Μικρά Φερά να αποτελούν τόπο ξεκούρασης και ανεφοδιασμού των ταξιδιωτών. Αυτό μαρτυρούν και οι ανασκαφές που πραγματοποιήθηκαν από την αρχαιολογική Υπηρεσία στην περιοχή, όπου βρέθηκαν θεμέλια διώροφου κτιρίου, το οποίο λειτουργούσε ως πανδοχείο.
Στα Βυζαντινά χρόνια το χωριό πήρε το όνομα του Αγίου Γεωργίου του Μεγαλομάρτυρος.
Κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας το χωριό δεν λεηλατήθηκε από τους Οθωμανούς λόγω του τρόμου και του δέους που ένιωθαν προς τον πολιούχο Άγιο Γεώργιο.
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Οι κάτοικοι του χωριού ασχολούνται με τη γεωργία, την κτηνοτροφία και ένας μεγάλος αριθμός αυτών απασχολείται στο Δημόσιο και τον ευρύτερο ιδιωτικό τομέα επιχειρήσεων. Στην περιοχή του βρίσκεται η Β΄Βιομηχανική Περιοχή και το Στρατιωτικό εργοστάσιο αρμάτων.
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ: Στη ΝΔ πλευρά του χωριού και σε απόσταση των 300μ. από την κεντρική πλατεία του χωριού δεσπόζει ο ιστορικός Ναός του Αγίου Γεωργίου Φερών. Είναι ο παλαιότερος Ναός της Αρχιερατικής Περιφέρεια Βελεστίνου. Είναι ρυθμού Βασιλική Τρίκλιτη και έχει κτισθεί περί το 1802 μ.Χ.. Στο Νότιο και Βόριο μέρος βρίσκεται ο Νάρθηκας και το παρεκκλήσιο του Αγίου Βησσαρίωνος. Ο Ναός πανηγυρίζει 2 φορές το χρόνο. Τη μνήμη του Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου την 23^η Απριλίου και την 3^η Νοεμβρίου την ανακομιδή των Ιερών Λειψάνων του Αγίου Γεωργίου, όπου τότε προσφέρεται και φαγητό το λεγόμενο Κουρμπάνι από το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο προς τους προσκυνητές
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ-ΣΥΛΛΟΓΟΙ:  Ο Πολιτιστικός Επιμορφωτικός Σύλλογος Αγίου Γεωργίου Φερών διατηρεί την παρουσία του αρκετά χρόνια στον Άγιο Γεώργιο Φερών έχοντας δημιουργήσει πολλές εκδηλώσεις στο χωριό αλλά και στην ευρύτερη περιοχή. Στα πλαίσια του συλλόγου λειτουργεί και υπάρχει το χορευτικό τμήμα Αγίου Γεωργίου στο οποίο τα παιδιά της περιοχής μαθαίνουν τους τοπικούς χορούς.
Ο Σύλλογος Νεολαίας ΦΙΛΟΙ ΝΕΩΝ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΦΕΡΩΝ δημιουργήθηκε μετά από έντονη επιθυμία των νέων του χωριού για να προσφέρουν στην τοπική κοινότητα την 18 Ιουνίου 2013. Από τα πρώτα βήματά του μέχρι και σήμερα ο Σύλλογος έχει αναβιώσει το έθιμο του Πανηγυριού του Αγίου Γεωργίου, έχει συμμετάσχει σε εκδηλώσεις του Δήμου Ρήγα Φερών, έχει πραγματοποιήσει εκδηλώσεις εντός του χωριού, φέρνοντας νέα στοιχεία στην πολιτισμική ζωή των κατοίκων.

ΤΟ ΣΤΕΦΑΝΟΒΙΚΕΙΟ
Το Στεφανοβίκειο είναι οικισμός και Κοινότητα της Δημοτικής Ενότητας Κάρλας του Δήμου Ρήγα Φεραίου, της Περιφερειακής Ενότητας Μαγνησίας, στην Περιφέρεια Θεσσαλίας, με συνολικό πληθυσμό ως Κοινότητα, 1.468 κατοίκους.
Το Στεφανοβίκειο βρίσκεται σε υψόμετρο 75 μέτρων. Μέχρι το 1924 ονομαζόταν Χατζήμισι και μέχρι το1940 Στεφανοβίκιο. Το όνομά του, το Στεφανοβίκειο, το πήρε τιμής ένεκεν, από τον ιδιοκτήτη των εκτάσεων της περιοχής, που ονομαζόταν Παύλος Στεφάνοβικ Σκυλίτσης και ο οποίος δώρισε την έκταση της περιοχής, στο Ελληνικό Δημόσιο.
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ: Στο χωριό δραστηροποιείται ο Πολιτιστικός Σύλλογος Στεφανοβικείου Αριστοτέλης με πλούσιο πολιτισικό έργο.

Η ΛΙΜΝΗ ΚΑΡΛΑ (η μεγαλύτερη λίμνη της Ελλάδας)
Η λίμνη Κάρλα, ή λίμνη Βοιβηίδα (παλαιότερα) και κατά την αρχαιότητα Βοιβηΐς, ή Βοιβιάς, ή Βοίβη, ή λίμνη της Πελασγιώτιδος, είναι η μεγαλύτερη λίμνη στην Ελλάδα , η οποία αποξηράνθηκε το 1962, επειδή την εποχή εκείνη προκαλούσε πλημμύρες στις πέριξ γεωργικές καλλιέργειες, ενώ ορισμένες βαλτώδεις εκτάσεις γύρω της προκαλούσαν την έντονη παρουσία εντόμων. Βρισκόταν νοτιοανατολικά της Λάρισας, κοντά στις βόρειες πλαγιές του Πηλίου, στα όρια των Νομών Λαρίσης και Μαγνησίας.
Η ΑΠΟΞΗΡΑΝΣΗ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ: Η αποξήρανση της λίμνης Κάρλας άρχισε στο τέλος Αυγούστου του 1962 με τα εγκαίνια της σήραγγας μήκους 10.150 μέτρων και ήταν από τα σημαντικότερα έργα για την ανάπτυξη της Ελληνικής γεωργίας. Αποδόθηκαν 80.000 στρέμματα καλλιεργήσιμης γης στους αγρότες της Θεσσαλίας, σε μία εποχή που η Ελληνική γεωργία πραγματοποιούσε τα πρώτα βήματά της προς την εκβιομηχάνιση, αλλά και την αντιμετώπιση του Ευρωπαϊκού ανταγωνισμού.
Η ΑΝΑΣΥΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ: Ωστόσο, διαπιστώθηκε ότι οι επιπτώσεις στο οικοσύστημα της περιοχής ήταν μεγαλύτερες από το όφελος που προσέφερε η αποξήρανσή της. Έτσι, σήμερα γίνεται προσπάθεια για αναδημιουργία της λίμνης, που θα έχει μέγεθος 38.000 στρέμματα. Η αρχική λίμνη είχε μέγεθος 180- 195 χιλιάδες στρέμματα και το βάθος της έφτανε τα 4-6 μ. Το Δεκέμβριο του 2010 άρχισε η άντληση νερού από τον ποταμό Πηνειό, ενώ όταν τεθούν σε πλήρη λειτουργία τα πέντε αντλιοστάσια του Πηνειού θα τροφοδοτούν τη λίμνη με 14 κυβικά μέτρα νερού το δευτερόλεπτο.
Το έργο αναμένεται να συμβάλλει μεταξύ άλλων στην αντιπλημμυρική προστασία, την αποκατάσταση του υπόγειου υδροφόρου ορίζοντα, την άρδευση 100.000 στρεμμάτων, την ενίσχυση της ύδρευσης της πόλης του Βόλου με 15 εκατ. κυβικά μέτρα νερού ετησίως – το 50% των αναγκών της πόλης.
ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ: Κατά τη διάρκεια των εργασιών για την ανασύσταση της λίμνης ήρθαν στο φως σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα (ενδεικτικά: κοσμήματα, αγγεία, νομίσματα, κλίβανοι, υπολείμματα κτιρίων, αγωγοί, τάφοι). Το Υπουργείο Πολιτισμού αποφάσισε μάλιστα τη διατήρηση και μετατροπή σε επισκέψιμο αρχαιολογικό χώρο, ενός τμήματος προϊστορικού οικισμού, έκτασης 3,5 στρεμμάτων, του τέλους της Νεολιθικής Εποχής.
Μετά την επιτυχή άρδευση η Λίμνη «εγκαινιάσθηκε» τον Οκτώβριο του 2018.
Η ΚΑΚΟΚΑΙΡΙΑ ΝΤΑΝΙΕΛ: Μετά από το καιρικό σύστημα Ντάνιελ τον Σεπτέμβριο του 2023, η περιοχή δέχθηκε ποσότητες ομβρίων υδάτων που αντιστοιχούν σε ποσότητα μεγαλύτερη της τριετίας. Αυτό, είχε ως αποτέλεσμα η λίμνη να ανακτήσει την αρχική της έκταση προ του 1962 και ακόμη μεγαλύτερη, 190 τ.χλμ, καθιστώντας την τη μεγαλύτερη λίμνη της Ελλάδος, με δεύτερη την Τριχωνίδα.

Η ΛΙΜΝΗ ΚΑΡΛΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΗΛΙΟ
Στην παρακάτω εικόνα άλλη μια εντυπωσιακή άποψη της Λίμνης Κάρλα, της μεγαλύτερης λίμνης της Ελλάδας, όπως αυτή φαίνεται από το Πήλιο.

ΜΑΓΝΗΣΙΑ, ΠΡΟΣΒΑΣΗ – ΜΕΤΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕΣΑ

ΤΟ ΑΣΤΙΚΟ ΚΤΕΛ ΒΟΛΟΥ
Το ΑΣΤΙΚΟ ΚΤΕΛ ΒΟΛΟΥ Α.Ε. παρέχει υπηρεσίες υψηλής ποιότητας και στόχος του είναι η εξυπηρέτηση των πολιτών. Με ανανεωμένο στόλο 49 Λεωφορείων (συμπεριλαμβανομένων 2 Mini Bus) και με 12 λεωφορειακές γραμμές, καλύπτει αστικά όλο το Πολεοδομικό Συγκρότημα του Βόλου και της Νέας Ιωνίας, καθώς και γειτονικές περιοχές της αρμοδιότητάς του, κάνοντας συνολικά 460 στάσεις, σε 180 από τις οποίες είναι τοποθετημένα στέγαστρα, ενώ στις υπόλοιπες 280 ιστοί. 
Πέραν της ημερησίας υπηρεσίας για την εξυπηρέτηση του επιβατικού κοινού, το ΑΣΤΙΚΟ ΚΤΕΛ ΒΟΛΟΥ Α.Ε. αναλαμβάνει και επιπλέον έργο όταν του ζητηθεί, όπως η μεταφορά προσωπικού σε εργοστάσια της περιοχής, η μεταφορά μαθητών προς τα σχολικά τους συγκροτήματα, αλλά και σε κάθε περίπτωση που θα του ζητηθεί η μετακίνηση μαθητών στο πλαίσιο εκπαιδευτικών εκδρομών. 
Εως σήμερα η πορεία της Εταιρείας έχει αποδείξει ότι είναι σε θέση να φέρει σε πέρας με συνέπεια, σύνεση και ασφάλεια, οποιοδήποτε συγκοινωνιακό έργο της ανατεθεί.
Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της Ανώνυμης Εταιρείας ΑΣΤΙΚΟ ΚΤΕΛ ΒΟΛΟΥ, είναι ο κ. Νικόλαος Ευαγγελινός.
Για να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα της εταιρείας κάντε κλικ στην εικόνα:

ΤΟ ΥΠΕΡΑΣΤΙΚΟ ΚΤΕΛ Ν. ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ Α.Ε.
Το Υπεραστικό ΚΤΕΛ Νομού Μαγνησίας Α.Ε. συνδέει οδικώς όλα χωριά τις πόλιες και τις κωμοπόλεις της Περιφερειακής Ενότητας Μαγνησίας, ενώ πραγματοποιεί καθημερινά δρομολόγια προς Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Λάρισα, Τρίκαλα, Καρδίτσα, Ιωάννινα, Κοζάνη, Έδεσσα, Πάτρα, Λαμία, Αγρίνιο, καθώς και προς τον Κρατικό Αερολιμένα Νέας Αγχιάλου.

ΕΚΘΕΣΗ ΕΙΚΟΝΩΝ

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΖΕΙΔΩΡΟΣ
Με την αξιοποίηση και του ιστορικού αρχείου
του Teodoro Evangeloudis (1985-2023), τιμής ένεκεν
Αρχαιολόγος ΑΠΘ, Απόφοιτος Ινστιτούτου Θερβάντες
Ιστορικός ερευνητής Ρεμπέτικου Τανγκό

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ – ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ – ΒΑΣΕΙΣ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ

Ιστορία της Ελλάδας, ιστορίας της Ευρώπης, ιστορικό αρχείο Teodoro Evangeloudis, Βικιπαίδεια, ιστότοποι και Σελίδες (Κοινωνικών Δικτύων) Περιφέρειας Θεσσαλίας, Περιφερειακής Ενότητας Μαγνησίας, των Δήμων της Περιφερειακής Ενότητας Μαγνησίας, καθώς και από ιδιωτικές σελίδες (Fb Pages) ή ιστοσελίδες στο διαδίκτυο, τις οποίες αναγράφουμε στις επί μέρους αναφορές μας.
Σημείωση: Για όσους δημιουργούς φωτογραφιών έχουμε στοιχεία, αναγράφουμε το όνομά τους. Για όσους δεν έχουμε στοιχεία, αναγράφουμε την πηγή προέλευσης.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟ
Ευχαριστούμε τους Εθνικούς και Περιφερειακούς Χορηγούς μας, που υποστηρίζουν αυτή τη δράση μας για την προβολή του φυσικού, πολιτιστικού και ιστορικού κάλλους της Ελλάδας.. που έχει ως στόχο το συλλογικό όφελος.

Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΧΟΡΗΓΙΑΣ
«Ού πολιτείαν γενέσθαι την αρίστην άνευ συμμέτρου χορηγίας” Αριστοτέλης
(Καμμία Πολιτεία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί άριστη, χωρίς την ανάλογη χορηγία)

ΜΑΓΝΗΣΙΑ – ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΕΣ

ΤΟ ΑΣΤΙΚΟ ΚΤΕΛ ΒΟΛΟΥ
Το ΑΣΤΙΚΟ ΚΤΕΛ ΒΟΛΟΥ Α.Ε. παρέχει υπηρεσίες υψηλής ποιότητας και στόχος του είναι η εξυπηρέτηση των πολιτών. Με ανανεωμένο στόλο 49 Λεωφορείων (συμπεριλαμβανομένων 2 Mini Bus) και με 12 λεωφορειακές γραμμές, καλύπτει αστικά όλο το Πολεοδομικό Συγκρότημα του Βόλου και της Νέας Ιωνίας, καθώς και γειτονικές περιοχές της αρμοδιότητάς του, κάνοντας συνολικά 460 στάσεις, σε 180 από τις οποίες είναι τοποθετημένα στέγαστρα, ενώ στις υπόλοιπες 280 ιστοί. 
Πέραν της ημερησίας υπηρεσίας για την εξυπηρέτηση του επιβατικού κοινού, το ΑΣΤΙΚΟ ΚΤΕΛ ΒΟΛΟΥ Α.Ε. αναλαμβάνει και επιπλέον έργο όταν του ζητηθεί, όπως η μεταφορά προσωπικού σε εργοστάσια της περιοχής, η μεταφορά μαθητών προς τα σχολικά τους συγκροτήματα, αλλά και σε κάθε περίπτωση που θα του ζητηθεί η μετακίνηση μαθητών στο πλαίσιο εκπαιδευτικών εκδρομών. 
Εως σήμερα η πορεία της Εταιρείας έχει αποδείξει ότι είναι σε θέση να φέρει σε πέρας με συνέπεια, σύνεση και ασφάλεια, οποιοδήποτε συγκοινωνιακό έργο της ανατεθεί.
Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της Ανώνυμης Εταιρείας ΑΣΤΙΚΟ ΚΤΕΛ ΒΟΛΟΥ, είναι ο κ. Νικόλαος Ευαγγελινός.
Για να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα της εταιρείας κάντε κλικ στην εικόνα:

Ο ΑΓΡΟΤΙΚΟΣ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΣ ΖΑΓΟΡΑΣ
Ο Αγροτικός Συνεταιρισμός Ζαγοράς είναι από τους αρχαιότερους συνεταιρισμούς, αφού ιδρύθηκε το 1916 από 199 Ζαγοριανούς. Το 1985 ο Συνεταιρισμός μπαίνει σε νεα φάση δράσης οργανωμένης εμπορικής επιχείρησης. Το εμπορικό σήμα κατοχυρώνεται και κάθε αυθεντικό μήλο Ζαγορίν φέρει το αυτοκόλλητο που το κάνει ξεχωριστό. Το 1996 έρχεται η αναγνώριση με την ετικέτα “Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσης” από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τα μήλα Ζαγορίν ταξιδεύουν σε όλον τον κόσμο και κατακτούν τις διεθνείς αγορές 100 χρόνια συνεχούς παραγωγής και παρουσίας στον αγροτικό τομέα!
O Aγροτικός Συνεταιρισμός Ζαγοράς παράγει μήλα ελεγμένα, υψηλής ποιότητας, εγγυημένα και με Προστατευμένη Ονομασία Προέλευσης. Η διάκριση αυτή πιστοποιεί ότι το μήλο Ζαγορίν είναι προϊόν υψηλών προδιαγραφών. Με τη μέθοδο της Ολοκληρωμένης Παραγωγής το μήλο Ζαγορίν είναι πεντακάθαρο, υγιεινό, για αυτό το εμπιστεύονται στην Ελλάδα αλλά και σε όλον τον κόσμο.
Πρόεδρος του Αγροτικού Συνεταιρισμού Ζαγοράς, είναι ο κ. Ιωάννης Β. Κράββαρης.
Για να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα του Συνεταιρισμού κάντε κλικ στην εικόνα:

Χωριά και Πόλεις της Ελλάδας